Brennu-Njáls saga/24
Gunnar reið til alþingis. Þeir Hrútur og Höskuldur riðu og til þings og fjölmenntu mjög. Gunnar sækir mál þetta á þingi. Hann kvaddi búa til máls og höfðu þeir Hrútur ætlað að veita honum atgöngu en treystust eigi. Síðan gekk Gunnar að Breiðfirðingadómi og bauð Hrúti að hlýða til eiðspjalls síns og framsögu sakar og sóknargagna allra. Eftir það vann hann eið og sagði fram sök. Síðan lét hann bera stefnuvætti, þá sakartökuvætti. Njáll var eigi við dóminn.
Nú sótti Gunnar málið þar til er hann bauð til varna. Hrútur nefndi votta og sagði ónýtt málið og sagði hann misst hafa þeirra þriggja vottorða er í dóminn áttu að koma. Eitt, það er nefnt var fyrir rekkjustokki, annað fyrir karldyrum, þriðja að Lögbergi. Njáll var þá kominn til dómsins og kveðst borgið munu geta málinu og sökinni ef þeir vildu það þreyta.
„Eigi vil eg það,“ sagði Gunnar, „eg skal gera Hrúti slíkan sem hann gerði Merði frænda mínum. Eða hvort eru þeir bræður svo nær, Hrútur og Höskuldur, að þeir megi heyra mál mitt?“
„Heyra megum við,“ segir Hrútur, „eða hvað vilt þú?“
Gunnar mælti: „Þeir séu heyrandi vottar er hjá eru að eg skora þér Hrútur til hólmgöngu og skalt þú berjast við mig í dag í hólmi þeim er hér er í Öxará. En ef þú vilt eigi berjast þá greið þú út féið allt í dag.“
Síðan gekk Gunnar frá dóminum með öllu liði sínu. Þeir Höskuldur og Hrútur gengu og heim og var málið hvorki sótt né varið þaðan af.
Hrútur mælti er hann kom inn í búðina: „Það hefir mig aldrei hent að sá nokkur maður hafi mér einvígi boðið að eg hafi undan gengið.“
„Það munt þú ætla að berjast,“ segir Höskuldur, „en eigi skal það ef eg ræð því að eigi fer þér nær við Gunnar en Merði mundi við þig og skulum við heldur greiða féið báðir saman Gunnari.“
Síðan spurðu þeir bræður bændur hvað þeir vildu til leggja. Þeir svöruðu allir að þeir mundu til leggja slíkt sem Hrútur vildi.
„Göngum þá,“ segir Höskuldur, „til búðar Gunnars og greiðum af höndum féið.“
Þeir gengu til búðar Gunnars og kölluðu hann út. Hann gekk út í búðardyrnar og menn með honum.
Höskuldur mælti: „Nú er að taka við fénu.“
Gunnar mælti: „Greiðið nú þá. Eg er búinn við að taka.“
Þeir greiddu féið allt vel af hendi.
Þá mælti Höskuldur: „Njót þú nú sem þú hefir aflað.“
„Vel munum vér njóta því að sönn er fjárheimtan,“ segir Gunnar.
„Illa mun þér launað vera.“ segir Hrútur.
„Fer það sem má.“ segir Gunnar.
Þeir Höskuldur gengu heim til búðar sinnar og var honum mikið í skapi og mælti til Hrúts: „Hvort mun Gunnari aldrei hefnast þessi ójafnaður?“
„Eigi mun það,“ segir Hrútur, „hefnast mun honum víst og mun oss verða í því engi hefnd né frami. En þó er það líkast að hann snúist til vorrar ættar um vinfengið.“
Hættu þeir þá talinu.
Gunnar sýndi Njáli féið.
Njáll mælti: „Vel hefur nú vegnað,“ sagði hann.
„Og hefir af þér til leitt,“ segir Gunnar.
Menn riðu heim af þingi og hafði Gunnar hina mestu sæmd af málinu.
Gunnar færði féið allt Unni og vildi hann ekki af hafa en kveðst meira heimta þykjast eiga að henni síðan eða að hennar frændum en að öðrum mönnum. Hún kvað það svo vera.