Brennu-Njáls saga/34

Þráinn hét maður. Hann var Sigfússon Sighvatssonar hins rauða. Hann bjó að Grjótá í Fljótshlíð. Hann var frændi Gunnars og virðingamaður mikill. Hann átti Þórhildi skáldkonu. Hún var orðgífur mikið og fór með flimtan. Þráinn unni henni lítið. Honum var boðið til boðsins til Hlíðarenda og skyldi kona hans ganga um beina og Begþóra Skarphéðinsdóttir kona Njáls. Ketill hét annar Sigfússon. Hann bjó í Mörk fyrir austan Markarfljót. Hann átti Þorgerði Njálsdóttur. Þorkell hét hinn þriðji Sigfússon, fjórði Mörður, fimmti Lambi, sétti Sigmundur, Sjöundi Sigurður. Þessir voru allir frændur Gunnars og voru kappar miklir. Þeim hafði Gunnar boðið öllum til boðsins. Gunnar hafði og boðið Valgarði hinum grá og Úlfi aurgoða og sonum þeirra, Runólfi og Merði.

Þeir Höskuldur og Hrútur komu til boðsins fjölmennir. Þar voru synir Höskulds, Þorleikur og Ólafur. Þar var brúðurin í för með þeim og Þorgerður dóttir hennar og var hún kvenna fríðust. Hún var þá fjórtán vetra gömul. Margt var með henni annarra kvenna. Þar var og Þórhalla dóttir Ásgríms Elliða-Grímssonar og dætur Njáls tvær, Þorgerður og Helga.

Gunnar hafði marga fyrirboðsmenn og skipaði hann svo sínum mönnum. Hann sat á miðjan bekk en innar frá Þráinn Sigfússon, þá Úlfur aurgoði, þá Valgarður hinn grái, þá Mörður og Runólfur, þá Sigfússynir. Lambi sat innstur. Hið næsta Gunnari utar frá sat Njáll, þá Skarphéðinn, þá Helgi, þá Grímur, þá Höskuldur, þá Hafur hinn spaki, þá Ingjaldur frá Keldum, þá synir Þóris austan úr Holti. Þórir vildi sitja ystur virðingamanna því að þá þótti hverjum gott þar sem sat. Höskuldur sat á miðjan bekk en synir hans innar frá honum. Hrútur sat utar frá Höskuldi. En þá er eigi frá sagt hversu öðrum var skipað. Brúður sat á miðjum palli en til annarrar handar henni Þorgerður dóttir hennar. Á aðra hönd sat Þórhalla dóttir Ásgríms Elliða-Grímssonar.

Þórhildur gengur um beina og báru þær Bergþóra mat á borð. Þráinn Sigfússon var starsýnn á Þorgerði Glúmsdóttur. Þetta sér kona hans, Þórhildur. Hún reiðist og kveður til hans kviðling:

„Era gapriplar góðir,

gægur er þér í augum,

Þráinn,“ segir hún.

Hann steig þegar fram yfir borðið og nefndi sér votta og sagði skilið við Þórhildi „vil eg eigi hafa flimtan hennar né fáryrði yfir mér.“

Og svo var hann kappsamur um þetta að hann vildi eigi vera að veislunni nema hún væri í braut rekin. Og það varð að hún fór í braut. Og nú sátu menn hver í sínu rúmi og drukku og voru kátir.

Þá tók Þráinn til orða: „Ekki mun eg gera að launtali það sem mér býr í skapi. Þess vil eg spyrja þig Höskuldur Dala-Kollsson, vilt þú gifta mér Þorgerði frændkonu þína?“

„Eigi veit eg það,“ segir Höskuldur, „mér þykir þú lítt hafa við þessa skilið er hefir þú áður átt eða hver maður er hann, Gunnar?“

Hann svarar: „Eigi vil eg frá segja því að mér er maðurinn skyldur og seg þú frá Njáll, því munu allir trúa.“

Njáll mælti: „Það er frá manni að segja að maður er vel auðigur að fé og ger að sér um allt og hið mesta mikilmenni ogmegið þér fyrir því gera honum kostinn.“

Þá mælti Höskuldur: „Hvað sýnist þér ráð Hrútur frændi?“

Hrútur svaraði: „Gera mátt þú fyrir því kostinn að þetta er henni jafnræði.“

Þá tala þeir um kaupin og verða á allt sáttir. Stendur þá Gunnar upp og Þráinn og ganga að pallinum. Spurði Gunnar þær mæðgur hvort þær vildu játa þessum kaupum. Þær kváðust eigi bregða mundu. Fastnaði Hallgerður Þorgerði dóttur sína. Þá var skipað konum í annað sinn. Sat þá Þórhalla meðal brúða. Fer nú boðið vel fram. Og er lokið var ríða þeir Höskuldur vestur en Rangæingar til sinna heimila. Gunnar gaf mörgum góðar gjafar og virðist það vel.

Hallgerður tók við búráðum og var fengsöm og atkvæðamikil. Þorgerður tók við búráðum að Grjótá og var góð húsfreyja.