Brennu-Njáls saga/50
Skammkell kom til Mosfells og hermdi boð öll fyrir Gissuri.
„Svo líst mér,“ segir Gissur, „sem þetta hafi allvel boðið verið eða fyrir hví þá Otkell eigi boð þessi?“
„Það var mest í því,“ segir Skammkell, „að allir vildu leita þér vegs og beið hann af því þinna atkvæða og mun öllum það best gegna.“
Þar var Skammkell um nóttina.
Gissur sendi mann eftir Geiri goða og kom hann ofan snemma.
Segir þá Gissur honum allt hversu farið var, spurði þá hversu með skyldi fara.
Geir mælti: „Svo sem þú munt áður ætlað hafa að gera það af þessu máli sem best gegnir. Nú munum við láta Skammkel segja söguna í annað sinn og vita hversu honum hermist.“
Þeir gerðu svo.
Geir mælti: „Rétt munt þú sagt hafa sögu þessa en þó hefi eg þig séð illmannlegastan mann og eigi deilir litur kosti ef þú gefst vel.“
Fór Skammkell heim og ríður fyrst í Kirkjubæ og kallar út Otkel. Hann fagnar vel Skammkatli.
Skammkell segir honum kveðju Gissurar og Geirs „en um málaferli þessi þarf ekki að tala hljóðlega að það er vilji þeirra Geirs goða og Gissurar að sættast ekki á mál þessi. Er það tillaga þeirra að þú farir til Hlíðarenda og stefnir Hallgerði um stuld en Gunnari um afneyslu.“
Otkell mælti: „Svo skal með öllu fara sem þeir hafa ráð til gefið.“
„Þeim þótti og undir því mest,“ segir Skammkell, „að þú hefðir sem mikillegast látið en eg gerði þig sem mestan mann af öllu.“
Nú segir Otkell bræðrum sínum.
Hallbjörn mælti: „Þetta mun vera hin mesta lygi.“
Nú líða stundir þar til er stefnudagar komu hinir síðustu til alþingis. Otkell kvaddi bræður sína og Skammkel að ríða til Hlíðarenda stefnuför.
Hallbjörn kvaðst fara mundu en kvað þá þessar ferðar iðrast mundu „þá er stundir líða.“
Nú ríða þeir tólf saman til Hlíðarenda. En er þeir komu í túnið þá var Gunnar úti og fann eigi fyrr en þeir komu allt að bænum. Hann gengur þá eigi inn. Otkell lætur þegar dynja stefnuna.
En er þeir höfðu fram flutt stefnuna þá mælti Skammkell: „Er rétt stefnt Gunnar bóndi?“
„Þér vitið slíkt,“ segir Gunnar, „en minna skal eg þig á ferð þessa Skammkell eitthvert sinn og tillögur þínar.“
„Það mun oss ekki saka,“ segir Skammkell, „ef atgeirinn er eigi á lofti.“
Gunnar var hinn reiðasti og gekk inn og sagði Kolskeggi.
Kolskeggur mælti: „Illa var er vér vorum eigi úti. Þeir skyldu hafa farið hingað hina mestu sneypu ef vér hefðum við verið.“
Gunnar mælti: „Hvað bíður sinnar stundar en ekki mun þeim för sjá til sæmdar verða.“
Litlu síðar fór Gunnar að finna Njál og sagði honum.
Njáll mælti: „Lát þú lítt á þig fá því að þetta mun þér verða til hinnar mestu sæmdar áður þessu þingi sé lokið. Skulum vér og fylgja þér allir með ráðum og kappi.“
Gunnar þakkaði honum og reið heim.
Otkell ríður til þings og bræður hans og Skammkell.