Brennu-Njáls saga/61
Þeir ríða þrír saman, Gunnar og bræður hans. Gunnar hafði atgeirinn og sverðið Ölvisnaut en Kolskeggur hafði saxið. Hjörtur hafði og alvæpni. Riðu þeir nú í Tungu. Ásgrímur tók vel við þeim og voru þeir þar nokkura hríð. Þá lýstu þeir yfir því að þeir ætluðu þá heim að fara. Ásgrímur gaf þeim góðar gjafar og bauð að ríða með þeim austur. Gunnar kvað engis mundu við þurfa og fór hann eigi.
Sigurður svínhöfði hét maður. Hann kom undir Þríhyrning. Hann bjó við Þjórsá. Hann hafði heitið að halda njósn um ferðir Gunnars. Hann sagði þeim nú til ferða hans og kvað ekki mundu verða vænna en svo „er hann er við hinn þriðja mann.“
„Hversu marga munum vér menn þurfa,“ segir Starkaður, „í fyrirsát?“
„Rýrt mun verða fyrir honum smámennið,“ segir Sigurður, „og eigi er ráð að hafa færri en þrjá tigu manna.“
„Hvar skulum vér fyrir sitja?“ segir Starkaður.
„Við Knafahóla,“ segir Sigurður, „þar sér eigi fyrr en aðer komið.“
„Far þú í Sandgil,“ segir Starkaður, „og seg Agli að þeir búist þaðan fimmtán en vér munum koma héðan aðrir fimmtán til Knafahóla.“
Þorgeir mælti til Hildigunnar: „Þessi hönd skal þér sýna Gunnar dauðan í kveld.“
„En eg get,“ segir hún, „að þú berir lágt höfuðið af ykkrum fundi.“
Þeir fara fjórir feðgar undan Þríhyrningi og ellefu menn aðrir. Fóru þeir til Knafahóla og biðu þar.
Sigurður svínhöfði kom í Sandgil og mælti: „Eg er sendur hingað af Starkaði og sonum hans að segja þér Egill að þér feðgar farið til Knafahóla að sitja fyrir Gunnari.“
„Hversu margir skyldum vér fara?“ segir Egill.
„Fimmtán með mér,“ segir Sigurður.
Kolur mælti: „Nú ætla eg mér í dag að reyna við Kolskegg.“
„Mjög þykir mér þú ætla þér,“ segir Sigurður.
Egill bað Austmenn sína fara.
Þeir kváðust engar sakar eiga við Gunnar „enda þarf hér mikils við,“ segir Þórir, „er fjöldi manns skal fara að þremur mönnum.“
Gekk þá Egill í braut og var reiður.
Húsfreyja mælti þá til Austmannsins: „Illa hefir Guðrún dóttir mín brotið odd af oflæti sínu og legið hjá þér er þú skalt eigi þora að fylgja mági þínum og munt þú vera ragur maður,“ segir hún.
„Fara mun eg,“ segir hann, „með bónda þínum og mun hvorgi okkar aftur koma.“
Síðan gekk hann til Þorgríms félaga síns og mælti: „Tak þú við kistulyklum mínum því að eg mun þeim eigi lúka oftar. Bið eg að þú eignist slíkt af fé okkru sem þú vilt en far utan og ætla ekki til hefnda eftir mig. En ef þú ferð eigi utan þá verður það þinn bani.“
Austmaðurinn tekur vopn sín og ræðst í flokk með þeim.