Brennu-Njáls saga/63

Nú eggjar Starkaður sína menn. Snúa þeir þá fram í nesið að þeim. Sigurður svínhöfði fór fyrstur og hafði törguskjöld einbyrðan en sviðu í annarri hendi. Gunnar sér hann og skýtur til hans af boganum. Hann brá upp við skildinum er hann sá örina hátt fljúga og kom örin í gegnum skjöldinn og í augað svo að út kom í hnakkann og varð það víg fyrst. Annarri ör skaut Gunnar að Úlfhéðni ráðamanni Starkaðar og kom sú á hann miðjan og féll hann fyrir fætur bónda einum en bóndinn féll um hann þveran. Kolskeggur kastar til steini og kom í höfuð bóndanum og varð það hans bani.

Þá mælti Starkaður: „Ekki mun oss þetta duga að hann komi boganum við og göngum að fram vel og snarplega.“

Síðan eggjaði hver annan. Gunnar varði sig með boganum meðan hann mátti. Síðan kastaði hann niður boganum. Tók hann þá atgeirinn og sverðið og vegur með báðum höndum. Er bardaginn þá hinn harðasti. Gunnar vegur þá drjúgan menn og svo Kolskeggur.

Þá mælti Þorgeir Starkaðarsonur: „Eg hét að færa Hildigunni höfuð þitt Gunnar.“

„Ekki mun henni það þykja neinu varða hvort þú efnir það eða eigi,“ segir Gunnar, „en þó munt þú nær ganga hljóta ef þú skalt það meðal handa hafa.“

Þorgeir mælti þá við bræður sína: „Hlaupum vér að honum fram allir senn. Hann hefir engan skjöld og munum vér hafa ráð hans í hendi.“

Þeir hljópu fram Börkur og Þorkell og urðu skjótari en Þorgeir. Börkur höggur til Gunnars. Gunnar laust við atgeirinum svo hart að sverðið hraut úr hendi Berki. Sér hann þá til annarrar handar Þorkel standa í höggfæri við sig. Gunnar stóð nokkuð höllum fæti. Hann sveiflaði þá til sverðinu og kom á hálsinn Þorkatli og fauk af höfuðið.

Kolur mælti Egilsson: „Látið mig fram að Kolskeggi. Eg hefi það jafnan mælt að við mundum mjög jafnfærir til vígs.“

„Slíkt megum við nú reyna,“ segir Kolskeggur.

Kolur leggur til hans spjóti. Kolskeggur vó þá mann og átti sem mest að vinna og kom hann eigi fyrir sig skildinum og kom lagið í lærið utanfótar og gekk í gegnum.

Kolskeggur brást við fast og óð að honum og hjó með saxinu á lærið og undan fótinn og mælti: „Hvort nam eg þig eða eigi?“

„Þess galt eg nú,“ segir Kolur, „er eg var berskjaldaður“ og stóð nokkura stund á hinn fótinn og leit á stúfinn.

Kolskeggur mælti: „Eigi þarft þú að líta á, jafnt er sem þér sýnist, af er fóturinn.“

Kolur féll þá dauður niður. En er þetta sér Egill faðir hans hleypur hann að Gunnari og höggur til hans. Gunnar leggur í móti atgeirinum og kom á Egil miðjan. Gunnar vegur hann upp á atgeirinum og kastar honum út á Rangá.

Þá mælti Starkaður: „Alls vesall ert þú Þórir austmaður er þú situr hjá en nú er veginn Egill húsbóndi þinn og mágur.“

Þá spratt upp Austmaðurinn og var reiður mjög. Hjörtur hafði orðið tveggja manna bani. Austmaðurinn hleypur að honum og höggur framan á brjóstið og þar á hol. Hjörtur féll þá þegar dauður niður. Gunnar sér þetta og varpar sér skjótt til höggs við Austmanninn og sníður hann í sundur í miðju. Litlu síðar skýtur Gunnar til Barkar atgeirinum og kom á hann miðjan og í gegnum hann og niður í völlinn. Þá höggur Kolskeggur höfuð af Hauki Egilssyni en Gunnar höggur hönd af Óttari í olbogabót.

Þá mælti Starkaður: „Flýjum nú, ekki er við menn um að eiga.“

Gunnar mælti: „Það mun ykkur feðgum þykja illt til frásagnar ef ekki skal mega sjá á ykkur að þið hafið í bardaga verið.“

Síðan hljóp Gunnar að þeim feðgum og veitti þeim áverka. Eftir það skildu þeir og höfðu þeir Gunnar marga þá særða er undan héldu.

Á fundinum létust fjórtán menn en Hjörtur hinn fimmtándi. Gunnar reiddi Hjört heim á skildi sínum og var hann þar heygður. Margir menn hörmuðu hann því að hann var vinsæll.

Starkaður kom og heim og græddi Hildigunnur sár þeirra Þorgeirs og mælti: „Yður væri mikið gefanda til að þér hefðuð ekki illt átt við Gunnar.“

„Svo væri það,“ segir Starkaður.