Guðmundar saga Arasonar/32
Nú berr svo til í veginum, at herra byskup ríðr um þann bý, sem búgarðr Sigurðar Ormssonar stendr. Þar er kirkja fögr, skrín vænt með helgum dómum ok bækr góðar. Herra byskup víkr hér til með sinni fylgd ok tekr skrínit í sitt vald ok bækr nokkurar, segir ófallit, at bannsettir menn hafi nokkura drottnan yfir þvílíkum hlutum.
Sigurðr var heima ok í þann tíma með honum bróðir Kolbeins, Arnórr at nafni, er einn finnst aumastr í sögu þessi, því at hann tók at erfðum bróðurligt hatr ok illsku. Þeir standa eigi fyrir, at byskupinn skipi kirkjunnar gózi, sem honum líkar, utan tungur sínar hvessa þeir sem tvíeggjat sverð ok hleypa sendiboð vestr til Kolbeins, at byskup ætlar vestr til Hóla ok dregr eftir sér útlaga þeirra, en ferr um land með rán ok rifs. Kolbeinn safnar liði fyrir vestan, en Sigurðr ok Arnórr fyrir norðan.
Ok eigi því síðr, hvat sem brakat er, segist herra byskup heim vilja til kirkju sinnar at hennar vígsludegi, er þá stóð in festo nativitatis beatæ virginis, at byskup eignaðist þat, er ritat er: justus, ut leo confidens absque terrore erat, et cet. En fyrir þá hræring, sem nú gengr í héruðin með óbæriligum ótta dugandis manna, sækir fjölmennt á fund byskupsins, bæði lærðir ok leikar, hann at styðja ok styrkja, ef þörf gerist, ábótar báðir norðanlands ok nær fjórum tigum presta, en svo margt leikfólk, at dró í þúsundrað, áðr lauk.