Guðmundar saga Arasonar/40
Nú gengr svo til efnis í því héraði, at bóndi sá, er á húsfrú væna heima í sínum bæ, stendr um dag at skipasmíð í nausti nokkuru nær sjó, at þar kemr til hans at óvöru sú kona, er þat lík er með áliti ok öllu látbragði sem hún sé hans eigin kona. Hún slær í fyrstu á leik nokkurn við hann bóndann, þar til hann leggr glens í mót, en nákvæmir hana síðast með kjötligu verki.
Ok brátt eftir þetta verk birtist fyrir umskiptiliga mynd óvinarins, hversu brögðuliga hann var blekktr. Vill hann nú heim leita til bæjarins, en Selkolla verr honum veginn, svo at mæddr ok máttfarinn nær hann um síðir bænum. Kennir hann þó sína heimamenn, en leggst í kör fyrir þá sótt, er svikligr fjandans prettr hafði unnit hans náttúru. Má hann síðan enga hafa, því at sami óhreinn andi sækir hann dag ok nátt með ákafa. Þora engir menn at sæma með þvílíkri óhamingju nema einn dyggðugr frændi hans, er liggr í hjá honum, þar til Selkolla ræðr á þann of nátt ok sprengir ór honum bæði augu. Liggja þeir nú báðir sem hálfdauðir.
Svo mikinn ógang hafði þessi fjandi á nætr ok daga, at gildir menn þorðu eigi at fara vega sinna, því at þar kom hún upp ór jörðinni, sem sízt varði. Stendr þessi sút með svo miklu áfalli sem herra Sturla vottar, er þessa sögu samsetti, at sumir lágu blindir, sumir beinbrotnir, aðrir með öllu dauðir, svo at öll sú héraðsbyggð var uppnæm til auðnar, áðr læknir kom. En þó at þessi óvin sveimaði víða um byggðina, þóttist hún heimili eiga hjá þeim bónda, er svikizt hafði með hans háðuligt samband. Því var sá aumi bær allr ruglaðr með hryggð ok fjandligum yfirgang, svo at þar var engi ró, heldr vá ok vesöld síð ok árla.