Guðmundar saga Arasonar/49
Svo bar til um vorit, at vinnumenn á erkibyskups garði fara í mörk at fella við, en hiti mikill með erfiði. Verðr þeim heitt ok beiðir hvíldar, setjast niðr ok snerpa öxar sínar. Lítr þá einn þeirra, at lyngormr hrökkvist á grasinu upp á stofninn hjá honum. Hann slæmir til öxinni ok sníðr orminn miðjan, brýnir síðan sem áðr ok gleymir, hvat hann hafði gert, ok sakir þess at vatn er fjarri, snerpir hann eggvölinn, sem vera kann, með tungu sinni, ok án dvöl hleypr eitr í tunguna ok þar næst í andlitit með svo óbæriligum blástr, at tungan, stirð sem stokkr, slær sér út ór munninum, augun umsnúin ok frá mannligri mynd, verðr nú ferligasta ólíkan. Svo flytja lagsmenn hann heim í Kristskirkju ok leggja niðr á einn kögur fyrir þann kross vors herra, er Hjálpin kallast.
Er þá sagt herra erkibyskupi, hvat gerzt hefir. Gengr hann til með bæn sinni, stundar langri, ok er allt sem áðr. Þá er gengit til herra Guðmundar byskups með bæn, at hann muni vitja ins sjúka.
Hann svarar: „Hvat muna ek sálugr þar í vinna, er svo dýrðligr maðr, erkibyskupinn, gekk í frá?“
Þó, at margra bæn, ferr hann of síðir. Stendr herra erkibyskup þar í hjá ok vill sjá upp á, hvat þessi guðs maðr tekr ráða. Í fyrstu, sem hann til kemr, lyftir hann upp þá létta hulning, sem lagin var yfir þá aumu ásján. En er hann sér, hversu guðs skepna er afmynduð sinni náttúru, andvarpar hann með ást við náunginn. En eftir bæn gerva, spýtir hann sálifu í vinstra lófa ok rýðr með henni hring allt umbergis eitrblástrinn, en í hringum innan gerir hann kross. Eftir þat dregr hann tungu sína þar alls staðar yfir, sem blástrinn var ákafastr undir. Þar með less hann bænir sínar, blessar síðan inn sjúka ok gengr í frá. Hvat lengra en þessi maðr varð alheill innan þriggja nátta. Flagnaði öll ásjánan, ok bjart ok hreint hörund var undir með fullum bata í alla staði. Vann þetta ráð herra Jesú Kristi, at herra erkibyskup blíðkaðist við herra Guðmund ok vildi heyra þat, er hans málagreinum tilheyrir ok honum var til frama.