Halla/1
Engin vera á jarðríki er eins hamingjusöm eins og ung stúlka, sem er hraust og fríð sýnum.
Og enga veru leggur óhamingjan eins í einelti. Þar vaka hinar grimmu nornir stöðugt yfir bráð sinni og eru alltaf og alls staðar nálægar. Það er næstum ótrúlegt, hve lítil atvik geta dregið ævilangt auðnuleysi á eftir sér - -.
Halla var fríð stúlka, þegar hún var á gjafvaxta aldri; um það var enginn skoðanamunur.
Hún var ekki stór vexti, en þéttvaxin og hraustleg, kvik og skarpleg í öllu fasi sínu og eldfjörug og kát. Andlitið var smáfrítt og svaraði sér allt vel, kinnarnar ávalar, jafnvel nokkuð bústnar, og skiptu vel litum, munnurinn nettur, nefið beint og formfagurt og yfirsvipurinn hreinn og bjartur - en glettnislegur. Og þótt augun væru dökk og fjörleg, greindarleg og stundum dálítið dreymandi, leyndu þau því ekki við nánari athugun, að þau höfðu tvennt til. Þau áttu blíðu og ástúð, en þau gátu líka sýnt þrjósku, hörku eða kalda fyrirlitningu.
Samt voru það ekki nema fáir þá, fremur en síðar, sem höfðu lag á að kynnast Höllu neitt nánar, og alltaf var öllum þorra manna það endalaus ráðgáta, hvað í henni byggi. Sjálf varðist hún allra frétta um það. Hún átti engan þann kunningja eða kunningjastúlku, sem hún segði innstu hugrenningar sínar.
Hún gat verið kát við þær og viðfelldin; en ef þær urðu henni of nærgöngular, eða ef þær gerðu beinlínis eða óbeinlínis tilraun til að skyggnast inn í hugarheim hennar, þá máttu þær eiga hana á fæti. Hún sá við þeim, þótt farið væri með mestu lagni; og annaðhvort beit hún þær frá sér með bituryrðum eða hún villti þeim sjónir með tvíræðum orðum og atvikum, sem þær misskildu og urðu sér svo á endanum til minnkunar.
Kunningjastúlkur Höllu komust því fljótt að raun um, að hún var ekkert barn. Hún var ekki þeirra meðfæri. Þær höfðu líka flestar ímugust á henni. Mönnum er svo gjarnt að gera því getsakir, sem þeir ekki þekkja og skilja. Og þær ályktuðu þannig, að fyrst Halla gæfi þeim svona lítið færi á að kynnast sér, þá hlyti hún að hafa eitthvað grunsamt að geyma, eitthvað, sem ekki væri hollt fyrir þær. Þær höfðu sjálfar hjartað á vörunum og gátu ekki skilið að neinn hefði það annars staðar.
Hvenær sem þær eignuðust nýja vinstúlku, jusu þær yfir hana öllu því, sem þær vissu um sjálfar sig og aðra, öllum sínum hjartans leyndarmálum, suðu eins og hverir, sem bulla öllu upp úr sér, en eru svo tómir á eftir, og urðu svo oftast furðufljótt steinþreyttar á málandanum hver í annarri.
En því fór fjarri, að Halla vildi þeim neitt illt. Hugsanir hennar fóru fram hjá þeim, eins og þær væru varla til.
Það jók heldur ekki vinsældir Höllu hjá stéttarsystrum hennar, að hún kom sér einstaklega vel, þar sem hún var í vistum, og alltaf var mikil eftirsókn eftir henni sem vinnukonu, og þar af leiðandi fékk hún snemma hæsta kaup, sem vinnukonum var goldið þar um sveitir.
Ekki kom þetta þó til af því, að samlífið væri innilegra milli hennar og húsbænda hennar. Því fór mjög fjarri. En kröfurnar, sem húsbændurnir gerðu til hennar, voru allt aðrar en þær, sem jafningjar hennar í lífinu gerðu, því þótt saga þessi gerist á afskekktum útskaga á afskekktu landi, var munurinn á húsbændum og hjúum þar jafnskýr sem annars staðar í heiminum; svo langt var heimsmenningunni komið, að minnsta kosti að því er húsbændurna snerti. Þeir litu að jafnaði niður á hjúin sín, og það oft af öllu hjarta, jafnvel þótt þeir neyddust til að vinna sömu verkin og þau og vinna þau með þeim. Húsbóndi og hjú voru tveir viðskiptamenn, þar sem annar skipaði, en hinn hlýddi, og ekkert meira. Þegar kröfum húsbóndans um dugnað og húsbóndahollustu var fullnægt, eftir því sem almennt gerðist, þá heimtaði hann ekki meira. Að öðru leyti máttu hjúin vera í friði fyrir honum.
Að vísu gat samlífið oft verið glaðlegt og innilegt, en aldrei nema að vissum mörkum. Og þau hjú, sem gerðu sér allt of dælt við húsbændur sína, voru blátt áfram illa liðin.
Halla uppfyllti prýðilega öll þessi skilyrði. Hún var dugleg og ósérhlífin, hvar sem hún gekk að verki, og stundaði vel hag húsbænda sinna, án þess að ætlast til meiri viðurkenningar af þeim en þeim var sjálfum geðfellt. Hún umgekkst þá eins og manneskjur, sem að vísu áttu að segja henni fyrir verkum, en sem henni að öðru leyti komu ekkert við. Húsbændurnir dáðust oft að verkum hennar, þrifnaði og hagsýni, og allt í kringum hana var hvíslað frá manni til manns: Hún Halla er efni í búkonu.
Og Halla var efni í búkonu. En það fer svo margur efniviðurinn öðruvísi en til er ætlast á þessu landi.
En þótt Halla væri svona dul í skapi, fór þó fjarri því, að hún væri fálát í umgengni eða frásneidd því að taka þátt í glaðværð. Og þar sem glaumur og galsi var á ferðum, var hún funandi af fjöri og kátínu og þá stundum smáglettin. Hláturinn hennar var hreinn og hjartanlegur og laus við allan tepruskap. Hún var náttúrubarn og hafði ekki alist upp undir agandi hendi í klaustri eða skóla, og hún hló líka eins og náttúrubarn, hvellt og innilega. Hún hló meira að segja að mörgu því, sem „fínu“ kvendunum hefði þótt ósæmilegt að hlæja að - þótt þær aldrei nema hefði sárlangað til þess. Og hláturinn vakti ævinlega bergmál; það var sjaldan, að Halla hló ein til lengdar.
En hún gat gert mönnum fleira til skemmtunar en það, að hlæja. Hún var oft hnyttin í orðum og fjörug í viðræðum. Og margt langt vetrarkvöld var hún uppáhald alls heimafólksins, þegar hún las fyrir það sögur eða kvað rímur, ýmist á bók, eftir beiðni húsbændanna, eða upp úr sér, og lét þá rokkinn sinn suða undir.
Hún var líka hneigð fyrir að ganga þokkalega til fara, láta vinnuföt sín fara vel og vera hreinleg, og það studdi mikið að því að gera hana aðlaðandi.
Það voru því mörg augu, sem hvíldu á Höllu, hvar sem hún var, og margar hugsanir, sem sveimuðu í kringum hana. Hafi kunningjastúlkum hennar ekki staðið á sama um hana, þá stóð ungu karlmönnunum þaðan af síður á sama um hana. Og þeir voru margir, bæði karlar og konur, sem fegnir vildu frétta, hvað Halla hugsaði um sig.
En þess var enginn kostur.
Halla tók vel eftir öllu, lagði það saman og geymdi það í fersku minni. Hún hugsaði oft um það í einrúmi, sem fyrir hana bar, og hafði gaman af að draga af því ályktanir.
Það, að Halla var orðvör, kom ekki til af því, að henni byggi neitt það í skapi, sem ástæða væri til að leyna, og þótt henni væri í nöp við mælgina í stallsystrum sínum og hún hirti ekki um að taka of mikinn þátt í henni sjálf, þá var hún þó enn þá bjartsýn og leit vonglöðum augum á lífið.
Já, ungu karlmönnunum var annt um Höllu, - annara um hana en nokkra aðra unga stúlku þar í sveitinni. Þetta sáu stéttarsystur hennar, og þeim sárnaði það.
Hvers vegna gat þeim verið svona annt um Höllu? hugsuðu þær. Hún var þó ekki nema vinnukona, eins og þær. Ekki var það vegna ættgöfginnar; ættfærslan var meira að segja töluvert vafasöm. Og ekki var það fyrir það, að hún væri efnuð; hún átti ekkert, nema það, sem hún vann fyrir árlega, eins og þær, og þar að auki var hún alin upp á sveit. Og þótt hún væri lagleg - snoppufríð, eins og þær nefndu það - þá voru þær það allar, að minnsta kosti fleiri en hún. Nei, þeim gat ekki með nokkru móti skilist það. En þær voru líka neyddar til að líta á það með sínum eigin augum, en ekki piltanna.
Halla var af lágum stigum og bláfátæk, hafði misst foreldra sína þegar í barnæsku og alist upp á sveit. Hún hafði þó verið svo lánsöm að komast á gott heimili á uppvaxtarárunum, þar sem meiri rækt var lögð við uppeldi hennar en almennt var um sveitarbörn. En mest hafði henni þó farið fram, bæði andlega og líkamlega, síðan hún fór að vinna fyrir sér sjálf. Nú bar hún langt af flestum þeim stúlkum, sem alist höfðu upp við lík kjör, bæði að fegurð og atgervi.
Það var líka satt, að ýmislegt hafði verið hvíslað um faðerni hennar, en það var svo algengt þar í sveitinni, og þeir, sem gætnari voru og vandari að orðum sínum, höfðu ekki söguna eftir frekar en hvern annan þvætting. Hún hefði líka eflaust verið dauð og gleymd nú, hefði ekki öfundsýki stallsystra Höllu kennt þeim að snuðra hana uppi og reyna að halda henni á lofti, þegar hún fór að verða þeim erfiður keppinautur.
Halla sá það vel, að hún dró að sér athygli ógiftra karlmanna, og henni duldist heldur ekki hugarfar stallsystra sinna, og - henni þótti vænt um hvort tveggja.
Það er líka einmitt þetta, sem gerir margar manneskjur hamingjusamar: að vita sig elskaðar, dáðar og - öfundaðar. Þess vegna eru ungar, fríðar meyjar á gjafvaxta aldri einhverjar hamingjusömustu verur á jörðu. Það mundi þó ekki saka, þó ein vissan bættist við hinar fyrri: vissan um varanleik þessarar hamingju.
Og Halla var hamingjusöm. Þessi ár voru heiðríkjudagarnir í lífi hennar. Hún fann yl ástar og velvildar leggja á sig frá mörgum augum, og hún fann mótstöðukraftinn í sjálfri sér til að standast einstöku köld augnaskeyti. Hún fann, að hún var blómálfur, sem gat búið hjá því blóminu, sem best þótti og fríðast. Hún fann, að hún var fiðrildi, gætt nægilega sterkum vængjum til að lyfta sér hátt til að baða sig í sumarhitanum og sunnangolunni og ljóma í geislaglitinu. Hún fann, að hún var huldudrottning, lík þeim, sem hún þekkti úr ævintýrum sínum; hún átti marga stóra og bjarta heima, fulla af dýrð og unaði, sem enginn fékk að skyggnast inn í nema hún sjálf, og sem hún gat horfið inn í, þegar hún vildi gera sig ósýnilega, og komið fram úr, þegar hún vildi birtast, eins og hinar huldurnar. Og loks fann hún, að hún var leikdrottningin í gleðilegum æskuleik, þar sem hópar af biðlum sveimuðu í kringum hana, horfðu til hennar vonaraugum, veittu henni eftirtekt við hvert spor, sendu henni mjúkar broskveðjur og blíð tillit, já, tilbáðu hana. - Þessar björtu hugsanir fylgdu henni til vinnunnar, léttu henni störfin, sem hún vann oft sem í hálfgerðum draumi, ötul, ósérhlífin og með bros á vörunum, gerðu ganginn léttan og svífandi, hreyfingarnar fagrar, eðlilega látlausar og frjálslegar, svo flestum var ánægja, að því að sjá hana við verk sitt. - Já, Halla var hamingjusöm.
- En Halla trúlofaðist ekki.
Það mátti einu gilda, þótt meðal þeirra manna, sem leist vel á hana, væru margir mestu efnispiltar, meira að segja synir efnuðustu bændanna, sem að vísu hefðu ekki hlotið þakklæti foreldra sinna fyrir að taka þannig „niður fyrir sig“, en hefðu þó ef til vill ekki horft í það, hefði þess verið kostur, menn, sem flestum mundi hafa fundist vandi frá að vísa.
En Halla hugði alls ekki svo mjög á giftingu. Hún hafði yndi af saklausum ástasamdrætti, þar sem hugir mættust og hálfkveðnar vísur skildust. Hún fann, að hún gat skipt um kóngssoninn í töfrahöllum vökudrauma sinna. Það var alltaf einhver af þeim, sem hún þekkti, en sjaldan sá sami til lengdar. Það gerði hvorki henni né öðrum neitt til, það voru aðeins leikföng, sem hún átti sjálf og átti ein.
Hún fann, að hún gat leikið þessa saklausu æskuleiki upp aftur og aftur enn um langan tíma, og hvers vegna átti hún þá að binda sig?
Hún fann, hve létt sér veitti að tendra hjá piltunum þessa einkennilegu, ósjálfráðu óró, sem er undanfari ástarinnar, og hún gat dregið þá nær og nær, meðan þeir voru í því ástandi, eins og segulhamrarnir í ævintýrunum drógu að sér skipin, þegar seglunum varð ekki við komið.
Hún fann það vel, að þessir menn voru bundnir við hana með ósýnilegum böndum og gátu aðeins flögrað svo langt frá henni sem bandið náði.
Hún vissi, að það var mest undir henni komið, henni einni, hvenær þeir segðu hið þýðingarmikla orð, sem játaði tilfinningar þeirra og krafðist eindregins og bindandi svars.
En svo langt komst það aldrei. Það varð samdráttur, ástarþokki, augnabendingar og unaðsdraumar - en ekkert meira.
Þegar Halla sá, að þeim var orðið of heitt um hjartaræturnar, svo heitt, að þeir hlutu að fara að láta skríða til skarar, þá hafði hún jafnan lag á að kæla þá. Þeir voru leiksoppar í hennar höndum, og hún hafði unun af leiknum.
En þessi leikur var stallsystrum hennar að mestu dulinn og með öllu óskiljanlegur.
Þær voru gæddar sömu tilhneigingunni og viðleitnin gekk í sömu átt, en árangurinn var annar. Þær skildu ekkert í muninum á framkomu piltanna gagnvart Höllu og sér. Þeir voru að vísu glettnir við þær, kunningjalegir og gáskafullir. Þeir voru meira að segja allt of glettnir, stundum óhæverskir. Það var eins og þeir hefðu mest gaman af að særa sakleysi þeirra, koma þeim til að æpa upp yfir sig og blóðroðna, segja það, sem þeim fannst ósæmilegt, klípa þær og kitla, eða stelast að þeim, leggja handlegginn utan um mittið á þeim og kyssa þær - í leyfisleysi, og slíta svo kannski frá þeim svunturnar eða svipta sundur treyjubarminum í tuskinu, sem af þessu leiddi, og skellihlæja að öllu saman. Var það ekki von, að þeim sárnaði! Auðvitað var þetta gáski, en hann var allt of nærgöngull, næstum ósvífinn. - Samt var þeim ekki um það, að hann legðist niður!
En þegar þeim þótti úr hófi keyra, var það venjulega síðasta úrræðið að sletta því til þeirra, að þeir létu ekki svona við hana Höllu.
Og það hafði alltaf furðumikinn mátt til að þagga niður í þeim. Því hvernig sem á því stóð, þá var þeim aldrei eins uppsigað við Höllu eins og hinar stúlkurnar. Þeir voru stilltari í návist hennar og leyfðu sér ekki margt af því þá, sem þeir annars höfðu í frammi. Hún var hinum stúlkunum til verndar. Hún stríddi auk heldur piltunum miklu meira en þeir henni, já, storkaði þeim, svo þeir hefðu aldrei getað fyrirgefið neinni af hinum stúlkunum það.
Þær skildu ekki, hvernig í þessu lá, og áttu bágt með að átta sig á því, þegar einhver reynd, gömul kona deplaði til þeirra augunum og sagði drýgindalega, að þetta kæmi til af því, að Halla væri sú útvalda.
Þær freyddu af gremju yfir því með sjálfum sér, en þær fengu enga aðra úrlausn.
En þó fór auðvitað löngum svo, að þeim, sem lengi voru búnir að vera vonbiðlar Höllu og höfðu kennt frá henni yls og kælu til skiptis, leiddist loks biðin og þeir létu sér þá nægja með einhverja aðra. Þannig týndist einn og einn úr hópnum árlega.
En sú hamingjusama, sem altarið og hjónasængin nú blasti við, leit sigri hrósandi til Höllu: þarna hafði hún náð frá henni pilti, - þeim allra, allra vænsta!
Halla skildi kveðju brúðarefnisins, en skeytti henni ekkert. Hún leit fram hjá henni og framan í bóndaefnið, kuldalega og harðlega, eins og hún vildi segja: Vertu sæll, hróið mitt, og ég óska til hamingju. Það var rétt af þér að taka hana, því ég kærði mig ekki um þig!
Það bættist líka von bráðar í biðlahópinn hjá Höllu, svo hann minnkaði ekki að mun.
En það var mikið talað um Höllu í sveitinni og margir og misjafnir dómarnir um hana, en fæstir réttir, því flestir misskildu hana meira eða minna. Sumir sögðu, að hún væri kaldlynd og tilfinningalaus, aðrir að hún væri ófyrirgefanlega hviklynd og léttúðug, og enn aðrir að hún væri óþolandi sökum ofdrambs og sjálfsálits.
En allt slíkt tal var eins og sveimandi eimur; enginn gekkst við því, þegar á reyndi, og allir urðu að kannast við það að lokum, að þeir reyndar þekktu Höllu alls ekki neitt. Út á siðferði hennar var ekkert að setja, og gamlar skrafskjóður, sem höfðu sér það til yndis og framfæris að ganga bæ frá bæ og útbreiða sitt af hverju um náungann, voru alveg ráðalausar með Höllu. Þeim hafði með allri sinni lagni og allri sinni kænsku ekki tekist að komast nær innsta eðli hennar en öðrum. Allar þær sögur, sem þær höfðu sett saman um hana, höfðu oltið um sjálfar sig. Þær voru hættar að spá henni giftingu, eða eigna henni karlmann, því það hafði svo oft mistekist. Halla hafði leikið á þær, en þær ekki á hana.
Aðeins ein af húsmæðrum Höllu gaf nákvæmar gætur að öllum Freyjukatta-brellum hennar. Hún þekkti töfraþræði þá, sem þeir spinna um hjörtu ungra karlmanna, og hún kenndi í brjósti um þá, sem voru frá sér af ást til Höllu og hún aðeins hafði fyrir leikfang. Hún hafði ekki orð á þessu við aðra en hana sjálfa, og sagði við hana í einrúmi, blítt, en þó með aðvarandi alvöru: „Varaðu þig, Halla mín, þú leikur þér að logandi eldi!“
Halla varð hljóð við þessi orð. Það var satt; í oftrausti á hamingju sína lék hún sér að logandi eldi.