Heimskringla/Ólafs saga helga/183
Kálfur Árnason fór með Hákoni jarli norður til Þrándheims og bauð jarl honum til sín og gerast sér handgenginn. Kálfur segir að hann mundi fara fyrst inn á Eggju til bús síns og láta síðan gerast ráð. Kálfur gerði svo.
En er hann kom heim þá fannst honum það brátt í að Sigríður kona hans var heldur skapstór og taldi upp harma sína, þá er hún kallaðist fengið hafa af Ólafi konungi, það fyrst er hann lét drepa bónda hennar Ölvi „en nú síðan,“ segir hún, „sonu mína tvo. Og varstu Kálfur að þeirra aftöku og mundi mig þess síst af þér vara.“
Kálfur segir að það var mjög að hans óvilja er Þórir var af lífi tekinn. „Bauð eg,“ segir hann, „fé fyrir hann. En þá er Grjótgarður var felldur lét eg Arnbjörn bróður minn.“
Hún segir: „Vel er það er þú hlaust slíkt af konungi því að vera má að þú viljir hefna hans þóttú viljir eigi hefna minna harma. Sástu þá er Þórir var drepinn, fósturson þinn, hversu mikils konungur virti þig þá.“
Þvílíkar harmtölur hafði hún jafnan uppi fyrir Kálfi. Kálfur svarar oft stygglega en þó varð hitt að lyktum að hann leiddist eftir fortölum hennar og hét þá því að gerast jarli handgenginn ef jarl vildi auka veislur hans. Sigríður sendi orð jarlinum og lét segja hvar þá var komið um mál Kálfs.
En þegar er jarl varð þess vís þá sendi hann orð Kálfi, þau að hann skyldi koma út til bæjar á fund jarls. Kálfur lagðist þá ferð eigi undir höfuð og fór litlu síðar út til Niðaróss og fann þar Hákon jarl, fékk þar góðar viðtökur og áttu þeir jarl tal sitt. Kom þar allt ásamt með þeim og réðu þeir það að Kálfur gerðist handgenginn jarli og tók af honum veislur miklar. Síðan fór Kálfur heim til bús síns. Hafði hann þá mest yfirsókn allt inn í Þrándheim.
En þegar er voraði bjó Kálfur skip er hann átti. Og þegar er hann var búinn þá sigldi hann á haf og hélt skipi því vestur til Englands því að hann spurði það til Knúts konungs að hann sigldi snemma um vorið úr Danmörk vestur til Englands. Þá hafði Knútur konungur gefið jarldóm í Danmörku Haraldi syni Þorkels háva. Kálfur Árnason fór á fund Knúts konungs þegar er hann kom til Englands.
Svo segir Bjarni Gullbrárskáld:
- Austr réð allvaldr rista
- ótála haf stáli.
- Varð að vitja Garða
- vígmóðr Haralds bróðir.
- En um iðnir manna
- emka eg tamr að samna
- skrökvi. Að skilnað ykkarn
- skjótt léstu Knút um sóttan.
En er Kálfur kom á fund Knúts konungs þá fagnaði konungur honum forkunnarvel og hafði á tali við sig. Varð það í ræðum Knúts konungs að hann beiddi Kálf þess að bindast fyrir að gera uppreist í móti Ólafi hinum digra ef hann leitaði aftur í landið. „En eg,“ segir konungur, „mun gefa þér þá jarldóm og láta þig þá ráða Noregi. En Hákon frændi minn skal fara til mín og er honum það best fallið því að hann er sá heilhugi að eg ætla hann eigi munu einu skafti skjóta móti Ólafi konungi þótt þeir finnist.“
Kálfur hlýddi á það er Knútur konungur mælti og gerðist hann fús til tignarinnar. Staðfestist sjá ráðagerð með þeim Knúti konungi og Kálfi. Bjóst þá Kálfur til heimferðar en að skilnaði gaf Knútur konungur honum gjafar vegsamlegar.
Þess getur Bjarni skáld:
- Áttu Engla drottni,
- ógnrakkr, gjafar þakka,
- jarls niðr. Komstu yðru
- ótála vel máli.
- Þér lét fold, áðr færir,
- frest urðu þess, vestan,
- líf þitt era lítið,
- Lundúna gramr fundna.
Síðan fór Kálfur aftur í Noreg og kom heim til bús síns.