Heimskringla/Ólafs saga helga/227
Ólafur konungur barðist þá alldjarflega. Hann hjó til Þorgeirs af Kvistsstöðum, lends manns þess er fyrr er getið, um þvert andlit og í sundur nefbjörg á hjálminum og klauf höfuðið fyrir neðan augu svo að nær tók af. En er hann féll mælti konungur: „Hvort er það satt er eg sagði þér Þorgeir að þú mundir eigi sigrast í okkrum viðurskiptum?“
Í þeirri svipan skaut Þórður niður merkistönginni svo hart að stöngin stóð. Þá hafði Þórður fengið banasár og féll hann þar undir merkinu. Þá féllu þar og Þorfinnur munnur og Gissur gullbrá. Og höfðu hann sótt tveir menn en hann drap annan þeirra en særði annan áður hann féll.
Svo segir Hofgarða-Refur:
- Einn háði gný Gunnar,
- gall bál Hárs, stála
- rimmu askr við röskva
- regndjarfr tvo þegna.
- Dalsteypir hjó Draupnis
- dögg-Frey banahöggvi,
- hann rauð járn, en annan
- ár strauma vann sáran.
Þá varð það er fyrr var sagt að himinn var heiður en sól hvarf að sýn og gerði myrkt.
Þess getur Sighvatur:
- Undr láta það ýtar
- eigi smátt, er máttit
- skæ-Njörðungum skorðu
- skýlaus röðull hlýja.
- Drjúg varð á því dægri,
- dagr náðit lit fögrum,
- orustu frá eg austan
- atburð, konungs furða.
Í þenna brum kom Dagur Hringsson með það lið er hann hafði haft og tók hann þá að fylkja liði sínu og setti upp merki. En fyrir því að myrkur var mikið þá varð ekki skjótt um atgönguna því að þeir vissu eigi víst hvað fyrir var. En þó sneru þeir að sem fyrir voru Rygir og Hörðar. Voru þessir atburðir margir jafnsnemma eða sumir litlu fyrr eða síðar.