Heimskringla/Hákonar saga herðibreiðs/12
Ingi konungur og Gregoríus fóru austan um vorið til Björgynjar. En þegar er Hákon spurði það og þeir Sigurður að Ingi var farinn úr Víkinni þá fóru þeir austur hið efra í Víkina.
En er þeir Ingi konungur komu til Björgynjar þá gerðist ósætt milli Halldórs Brynjólfssonar og Bjarnar Nikulássonar. Og spurði húskarl Bjarnar hví hinn væri svo bleikur, þá er þeir mættust á bryggjum niðri, en hann kvað sér látið blóð.
„Eigi vildi eg svo verða við blóðlátið, fisbleikur sem þú ert.“
„En eg ætla,“ kvað hinn, „að þú mundir verr við verða og ódrengilegar.“
Og varð eigi upphaf meira að en svo. Þá óx orð af orði þar til er þeir deildu og börðust því næst. Þá var sagt Halldóri Brynjólfssyni að húskarl hans var særður á bryggjum. En Halldór drakk þar hjá í garðinum. Gekk hann þá þangað til en áður voru þeir komnir húskarlar Bjarnar og þótti Halldóri þeir ójafnt skilið hafa og stökuðu þeir Bjarnar húskörlum og knúskuðu þá.
Það var sagt Birni bukk að Víkverjar börðu húskarla hans á bryggjum niðri. Þá tóku þeir Björn vopn sín og fóru til og vildu hefna sinna manna. Urðu þá áverkar miklir.
Þá var sagt Gregoríusi að Halldór mágur hans þurfti liðs og húskarlar hans voru höggnir niður á stræti úti. Þá hljópu þeir Gregoríus í brynjur sínar og fóru til.
Þá spurði Erlingur skakki að Björn systurson hans barðist við þá Halldór og Gregoríus á bryggjum inn og honum var liðs þörf.
Þá fór hann til þannug og var allfjölmennur og bað menn veita sér lið, kvað mönnum klæki í vera „ef einn víkverskur maður skal yfir oss ganga hér í frændhaga vorum og mun oss það æ og æ uppi.“
Þar féllu fjórtán menn og höfðu níu þegar bana en fimm önduðust síðar úr sárum en mart varð sárt. Þá komu Inga konungi orð að þeir börðust inn á bryggjum Gregoríus og Erlingur og fór hann til og vildi skilja þá og mátti engu áorka því að þeir voru svo óðir hvorirtveggju.
Þá kallaði Gregoríus á Inga konung, bað hann frá fara, kvað hann engu mundu mega áorka að svo geru, kvað hinn mestan geig ef honum yrði nokkuð „því að eigi kann vita hver sá er, er eigi sparir óhapp við sig ef hann þykist í færi komast.“
Þá fór konungur í brott. En er þurru hlaup hin mestu þá gengu þeir Gregoríus upp til Nikuláskirkju en þeir Erlingur eftir og kölluðust þá á. Síðan kom Ingi konungur í annað sinn og sætti þá og vildu þeir þá hvorirtveggju að hann skipaði einn milli þeirra.
Þá spurðu þeir að Hákon var í Víkinni og fór Ingi konungur og Gregoríus austur og höfðu mjög mart skipa. En er þeir komu austur þá stukku þeir Hákon undan og varð engi orusta. Fór þá Ingi konungur inn til Óslóar en Gregoríus var í Konungahellu.