Ragnars saga loðbrókar/12
12. Fall Eysteins konungs
Nú er þat eitthvert sinn, at menn komast undan á fund Eysteins konungs ok segja honum, at í ríki hans var kominn mikill herr ok svá illr viðskiptis, at þeir létu ekki ógert ok þeir höfðu eytt allt þar, er þeir höfðu yfir farit, ok ekki hús stóð upp.
Nú er Eysteinn konungr heyrir þessi tíðendi, þykkist hann vita, hverir þeir víkingar munu vera. Ok nú lætr hann fara örvarboð um allt sitt ríki ok stefnir öllum til, þeim er hans menn eru ok honum vilja lið veita ok skildi megu valda. „Vér skulum hafa með oss kúna Síbilju, goð várt, ok láta hana hlaupa fyrir liðinu, ok væntir mik, at enn fari sem fyrr, at þeir megu eigi standast lát hennar. Vil ek allt lið mitt þess eggja, at sem best dugi, ok rekum af oss þenna inn mikla her ok inn illa.“
Ok nú er svá gert, at Síbilja er laus látin. Ok nú sér Ívarr för hennar ok heyrir þau in grimmligu læti, er ór henni váru. Mælir hann, at allt liðit skyldi gera óhljóð mikit, bæði af vápnum ok herópi, at þeir heyri sem síst rödd hennar, þess ins illa kykvendis, er fór í móti þeim.
Ívarr mælti við sína burðarmenn, at þeir skyldu bera hann á móti, svá sem þeir mætti framast. „Ok þá er sjá kýr kemr at oss, kastið mér at henni, ok mun þá vera annathvárt, er ek skal láta mitt líf, eða hún skal fá bana. Nú skulu þér taka eitt tré mikit ok telgja á bogamynd ok skeyti með.“
Ok nú er honum færðr sjá bogi inn sterki ok þau in miklu skeyti, er hann hafði gera látit, en engum þótti sér vápnhæft annarra. Nú eggjar Ívarr hvern mann, at dugi sem best. Nú ferr lið þeira með miklum geysingi ok gný, en Ívarr var borinn fyrir fylkingum þeira. Nú verðr svá mikill gnýr, er Síbilja beljar, at þeir heyrðu jafngerla sem þeir þegði ok stæði kyrrir. Nú bregðr þeim svá við þetta, at lið þeira vill berjast allt nema þeir bræðr.
Ok er þessi endemi verða, sjá þeir þat, er Ívar báru, at hann dregr svá boga sinn sem hann hefði einn álmsveig veikan, ok við því þótti þeim búit, at hann drægi fyrir odd örvar sínar. Nú heyra þeir, at strengr gellr hans svá hátt, at hann heyrðu þeir aldrigi svá fyrri. Ok nú sjá þeir, at hans örvar flugu svá snart sem hann hefði skotit af inum sterkasta lásboga ok svá gegnt, at í sitt auga kom hvár örin Síbilju. Ok nú fellr hún, ok eptir þat ferr hún höfuðsteypu, ok nú eru læti hennar miklu verri en fyrri. Ok er hún kemr at þeim, biðr hann kasta sér at henni, ok verðr þeim hann svá léttr sem þeir kasti barni litlu, því at þeir váru eigi allnær kúnni, þá er þeir köstuðu honum. Ok þá kom hann á hrygg kúnni Síbilju, ok varð hann þá svá þungr sem bjarg eitt felli á hana, ok hvert bein brotnar í henni, ok fær hún af því bana.
Nú biðr hann menn sik upp taka sem skjótast. Ok nú er hann upp tekinn, ok nú er rödd hans svá hvell, at svá þótti öllum herinum, er hann mælti, sem við sjálft væri, þótt fjarri væri staddir, ok it besta hljóð væri til gefit hans erendis. Ok svá lýkr hann sinni tölu, at ófriðr sjá, nemst þegar af allr, er yfir þá hafði komit, ok þá sakaði ekki, því at lið þeira hafði skamma stund barist. Nú eggjar Ívarr, at þeir skyli vinna sem verst verk á þeim. „Ok nú þykki mér af inn ólmasti, er kýrin er drepin.“
Ok nú hafa hvárirtveggju fylkt liði sínu, ok sígr saman orrostan, ok er bardagi svá harðr, at þat mæltu allir Svíar, at þeir hefði aldri í slíkri mannraun verit. Nú ganga þeir svá hart fram bræðr, Hvítserkr ok Björn, at engi fylking stendr við. Ok nú fellr svá mjök lið Eysteins konungs, at minna stendr upp, en sumt kemr á flótta. Ok nú lýkr svá þeira bardaga, at Eysteinn konungr fellr, en þeir bræðr hafa sigr. Ok nú gefa þeir þeim grið, sem eptir váru.
Ok nú segir Ívarr, at hann vildi eigi herja lengr í því landi, því at þat land var nú höfðingjalaust. „0k vil ek heldr, at vit haldim þar til, er meira ofrefli er fyrir.“ En Randalín fór heim með sumt liðit.