Ragnars saga loðbrókar/11

Sigurðr hefir átt sér einn fóstra, ok annast sá fyrir hans hönd bæði skip at búa ok lið til at fá, svá at þau væri öll skipuð. Ok nú gengr þeim svá skjótt, at þat lið, er Sigurðr skyldi búit hafa, var búit, er þrjár nætr váru liðnar, ok hafði hann fimm skip ok öll vel skipuð. Ok þá er fimm nætr váru liðnar, hafði Hvítserkr ok Björn búin fjórtán skip, en Ívarr hafði tíu skip ok Áslaug önnur tíu, þá er sjau nætr váru liðnar frá því, er þau höfðu við ræðst ok þeir höfðu heitit ferðinni.

Nú hittast þau öll saman, ok segir hvárt þeira öðru, hvé mikit lið hvert hafði fengit. Ok nú segir Ívarr, at hann hafði sent landveg riddaralið.

Áslaug segir: „Ef ek vissa, at þat lið mætti til gagns komast, er land færi, þá mætta ek mikit lið hafa sent.“

„Ekki skal nú at því dveljast,“ segir Ívarr, „með þetta lið skal nú fara, sem vér höfum saman dregit.“

Nú segir Áslaug, at hún vill fara með þeim, „ok veit ek þá gerst, hver stund á er lögð at hefna þeira bræðra.“

„Þat er víst,“ segir Ívarr, „at þú kemr eigi á vár skip. Hitt skal vera, ef þú vill, at þú ráðir fyrir því liði, er landveg ferr.“

Hún kvað svá vera skulu. Nú er breytt nafni hennar ok er nú kölluð Randalín. Nú ferr liðit hvárttveggja, ok kvað Ívarr á áðr, hvar þau skyldu finnast.

Nú ferst þeim vel hvárumtveggjum ok hittast þar, sem ákveðit er. Ok hvar sem þau koma við Svíþjóð í ríki Eysteins konungs, fara þeir herskildi yfir, svá at þeir brenndu allt þat, er fyrir varð, drápu hvert mannsbarn, ok því jóku þeir við, at þeir drápu allt þat, er kvikt var.