Ragnars saga loðbrókar/14

Nú halda þeir í brott þaðan, þar til er þeir koma í þá borg, er Lúna hét. Þá höfðu þeir hverja borg ok hvern kastala brotit náliga í öllu Suðrríki, ok nú eru þeir svá frægir of allan heim, at ekki var svá lítit barn, at eigi kynni nafn þeira. Nú ætla þeir at létta eigi fyrr en þeir koma til Rómaborgar, af því at sú borg var þeim bæði sögð mikil ok fjölmenn ok ágæt ok auðig. En þat vissu þeir eigi gerla, hvé löng leið þangat er, en þeir höfðu svá mikit lið, at eigi fengust vistir. Ok nú eru þeir í þeiri borg Lúna ok ræða með sér of ferð sína.

Nú kemr þar maðr einn, gamall ok geðsligr. Þeir spyrja, hvat manna hann væri, en hann segir, at hann sé einn stafkarl ok hafi alla ævi farit yfir land.

„Þú munt margt kunna tíðenda at segja oss, þat er vér viljum vita.“

Inn gamli maðr svarar: „Eigi veit ek þat víst, af hverjum löndum þér vilið spyrja, þess er ek veit eigi at segja yðr.“

„Þat viljum vér, at þú segir oss, hvé löng leið er heðan til Rómaborgar.“

Hann svarar: „Ek kann segja yðr nokkut til merkja. Þér meguð hér sjá þessa járnskó, er ek hefi á fótum mér, þeir eru nú fornir, ok þá aðra, er ek hefi á baki mér, þeir eru nú ok slitnir. En þá er ek fór þaðan, batt ek þessa á fætr mér ina slitnu, er ek hefi nú á baki mér, ok váru þá nýir báðir, ok á þeiri leið hefi ek verit ávallt síðan.“

En er inn gamli maðr hafði þetta mælt, þykkjast þeir sjá, at þeir megu eigi þessu á leið koma, er þeir hafa fyrir sér ætlat, til Róms at fara. Ok nú snúa þeir frá með her sinn ok unnu margar borgir, þær er aldri höfðu unnar verit fyrr, ok þess jarteinir sjást enn í dag.