Ragnars saga loðbrókar/18
Eptir þetta fara þeir Hvítserkr ok Björn heim til ríkis síns ok Sigurðr, en Ívarr er eptir ok ræðr Englandi. Þaðan frá halda þeir miðr saman liði sínu ok herjuðu á ýmsi lönd. En Randalín, móðir þeira, varð gömul kona.
En Hvítserkr, sonr hennar, hafði herjat eitthvert sinn í Austrveg, ok kom svá mikit ofrefli í mót honum, at hann mátti eigi rönd við reisa, ok varð hann handtekinn. En hann kaus sér þann dauðdaga, at bál skyldi gera af mannahöfðum; þar skyldi hann brenna, ok svá lét hann líf sitt.
Ok er Randalín spyrr þetta, þá kvað hún vísu:
- „Sonr beið einn, sás áttak,
- í Austrvegi dauða,
- Hvítserkr var sá heitinn,
- hvergi gjarn at flýja;
- hitnaði hann af höfðum
- höggvins vals at rómu,
- kaus þann bana þengill
- þróttarsnjallr, áðr felli.“
Ok enn kvað hún:
- „Höfðum létu of hrundit
- hundmörgum gram undir,
- at feigum bör folka
- fingi eldr yfir syngja;
- hvat skyldi beð inn betra
- böðheggr und sik leggja;
- olli, deyr við orðstír
- allvaldr, jöfurr falli.“
En frá Sigurði orm í auga er mikill ættbogi kominn. Hans dóttir hét Ragnhildr, móðir Haralds ins hárfagra, er fyrstr réð öllum Noregi einn.
En Ívarr réð fyrir Englandi allt til dauðadags ok varð sóttdauðr. Ok þá er hann lá í banasótt, mælti hann, at hann skyldi þangat færa, er herskátt væi, ok þess kvaðst hann vænta, at þeir mundi eigi sigr fá, er þar kæmi at landinu. Ok er hann andast, var svá gert sem hann mælti fyrir, ok var þá í haug lagiðr. Ok þat segja margir menn, þá er Haraldr konungr Sigurðarson kom til Englands, at hann kæmi þar at, er Ívarr var fyrir, ok fellr hann í þeiri för. Ok er Vilhjálmr bastarðr kom í land, fór hann til ok braut haug Ívars ok sá Ívar ófúinn. Þá lét hann gera bál mikit ok lætr Ívar brenna á bálinu, ok eptir þat berst hann til landsins ok fær gagn.
En frá Birni járnsíðu er komit margt manna. Frá honum er komin mikil ætt: Þórðr, er bjó at Höfða á Höfðaströnd, mikill höfðingi.
En þá er synir Ragnars váru allir líflátnir, dreifðist lið þeira á ýmsa vega, er þeim hafði fylgt, ok þótti þeim öllum, er verit höfðu með sonum Ragnars, einkis vert um aðra höfðingja. Þeir váru tveir menn, er fóru víða um lönd at leita, ef þeir fyndi nokkurn höfðingja þann, er þeim þætti sér eigi svívirðing í at þjóna, ok fóru þeir eigi báðir saman.