Ragnars saga loðbrókar/19

Sá atburðr hefir verit út í löndum, at einn konungr átti tvá sonu, ok tók hann sótt ok andaðist, en synir hans vilja drekka erfi eptir hann. Þeir bjóða til þessar veislu svá, at allir menn skyldu koma þangat, þeir er á þrimr vetrum inum næstum spyrja þetta. Nú spyrst þetta víða um lönd. Ok á þessum þrimr vetrum búast þeir við þessi veislu. Ok er þat sumar kemr, er erfi skyldi drekka, ok sú stund, er ákveðin var, þá verðr svá mikit fjölmenni, at engi vissi dæmi til, hvé mikit var, ok váru margar stórar hallir skipaðar ok mörg tjöld úti.

Ok er leið mjök it fyrsta kveld, kemr maðr einn til hallar þessarar. Þessi maðr er mikill, svá at þar var engi jafnmikill, ok þat sá á búnaði hans, at hann hafði hjá tignum mönnum verit. Ok er hann kemr í höllina, gengr hann fyrir þá bræðrna ok kveðr þá ok spyrr, hvar þeir vísi honum til sætis. Þeim leist vel á hann ok báðu hann sitja á inn æðra bekk. Hann þurfti tveggja manna rúm. Ok þegar hann hafði niðr setst, var honum borin drykkja sem öðrum mönnum, ok ekki horn var svá mikit, at eigi drykki hann af í einum drykk, ok þat þóttust allir sjá, at honum þótti engis um vert um alla aðra.

Svá verðr enn, at annarr maðr kemr til þessarar veislu. Sá var heldr meiri en inn fyrri. Þessir menn hafa síða höttu. Ok er þessi maðr kemr fyrir hásætit inna ungu konunga, kveðr hann þá listuliga ok biðr þá vísa sér til sætis. Þeir mæltu, at þessi maðr skyldi innar sitja á inn æðra bekk. Nú gengr hann til sætis síns, ok eru þeir svá miklir í rúmi báðir saman, at fimm menn hafa upp risit fyrir þeim. En sá, er fyrr kom, er þó minni drykkjumaðr. En inn síðari drakk svá skjótt, at hann hellti náliga í sik af hverju horni, ok eigi finna menn þó, at hann verði drukkinn, ok heldr lætr hann óþokkuliga við sínum sessunautum ok snýr baki við þeim.

Sá, er fyrri kom, bað, at þeir skyldi eiga gaman saman, „ok mun ek fyrri.“

Hann stakk við honum hendi ok kvað vísu:

„Seg frá þegnsköpum þínum,

þik ráðumst ek spyrja:

hvar sáttu hrafn á hríslu

hrolla dreyra fullan?

Optar þáttu at öðrum,

í öndvegi fundinn,

en dreyrug hræ drægir

í dal fyr valfugla.“

Nú þykkir þeim, er utar sat, til leitat við sik í slíku tilkvæði ok kvað vísu í móti:

„Þegi heimdregi heitinn,

hvat er þik vesallátan,

hefir aldrigi unnit,

er ek mega þrotna;

feitaðir sverðs né sólar

sækitík at leiki,

gafta hálu hesti,

hvat rækir þú, drykkju.“

Nú svarar hinn, er fyrri kom:

„Hafs létum vér hesta

hlýr stinn á brim renna,

meðan á bjartar brynjur

blóði dreif um síður;

ylgr gein, arnar, mönnum,

eyddist gráðr, of svíra,

harðmeldr gátum heiðan

hveðnu, blóði roðna.“

Ok nú kvað sá, er síðar kom:

„Alls engi sák yðarn,

þars upp lokinn fundum

Heita vang fyr hvítum

hesti máva rastar;

ok við lasi lúðrar

fyr landi vér undum

hallar ríka mollu

hrafns fyr rauðum stafni.“

Ok enn kvað sá, er fyrr kom:

„Samira okkr at öldrum

í öndvegi þræta,

hvat okkarr hefir unnit

hvaðarr framar öðrum;

þú stótt, þars bar bára

brandahjört at sundi,

en ek sat, þars rá reiddi

rauðan stafn til hafnar.“

Nú svarar sá, er síðar kom:

„Fylgdum Birni báðir

at brandagný hverjum,

váru reyndir rekkar,

en Ragnari stundum;

vark, þars bragnar börðust,

á Bolgaralandi

því bark sár á síðu,

sit innar meir, granni.“

Enda kenndust þeir þá við of síðir ok váru þar síðan at veislu.