Ragnars saga loðbrókar/4
Þetta spyrst til skipa Ragnars, at þaðan skammt var þing stefnt. Ok nú ferr Ragnarr frá skipum náliga með allan her sinn til þingsins. Ok er þeir koma þar, nema þeir staðar nakkvat frá öðrum mönnum, því at Ragnarr sér nú, at komit var fjölmenni mikit frá því, sem vani var til. Þá stendr jarl upp ok kveðr sér hljóðs ok talar, biðr menn hafa þökk fyrir, er vel hafa skipast við hans orðsending, ok segir síðan atburð þann, sem orðinn er, fyrst frá því, hversu hann hafði um mælt við þann mann, er orminum yrði at bana, síðan, at „ormrinn er nú dauðr, ok sá hefir látit eptir standa spjótit í sárinu, er unnit hefir þetta frægðarverk. Ok ef nokkurr er sá hér kominn til þingsins, er þat skapt hafi, er þessu spjóti hæfi, beri hann þat fram ok sanni svá sögn sína, þá skal ek þat allt enda, er ek hefi um mælt, hvárt sem hann er af meirum stigum eða minnum.“
Ok lýkr hann svá sínu máli, at hann lætr bera spjótit fyrir hvern mann, er á er þinginu, ok biðr sér segja, hverr sá er, er við þessu gengr eða þat skapt hefir, er hér hæfir til. Nú er svá gert. Eigi finnst sá né einn, er þat skapt hafi.
Nú er komit þar, sem Ragnarr er, ok sýnt honum spjótit, ok gengr hann við, at hann mun eiga, ok þar hæfir hvárt eptir öðru, skaptit ok spjótit. Nú þykkjast menn vita, at hann mun hafa orðit orminum at bana, ok verðr hann af þessu verki harðla mjök frægr of öll Norðrlönd, ok biðr hann nú Þóru, dóttur jarls, ok hann tekr því vel, ok nú er hún honum gift, ok er fengit at mikilli veislu með inum bestum föngum í því ríki. At þessi veislu kvángast Ragnarr.
Ok er lokit er veislunni, ferr Ragnarr til ríkis síns ok réð fyrir ok ann mikit Þóru. Þau eiga tvá sonu; hét Eirekr inn ellri, en Agnarr inn yngri. Þeir váru miklir vexti ok fríðir sýnum. Sterkari váru þeir miklu en aðrir menn flestir, er þá váru uppi. Þeir námu alls konar íþróttir.
Þat var eitthvert sinn, at Þóra kenndi sér sóttar, ok andast hún ór þessi sótt. En Ragnari þótti þetta svá mikit, at hann vill eigi ráða ríkinu ok tekr aðra menn til at ráða ríkinu með sonum sínum. En hann tekr nú til iðnar sinnar innar sömu, sem hann hafði fyrr haft, ok ræðst nú í hernað, ok hvar sem hann ferr, fær hann sigr.