Ragnars saga loðbrókar/6

Nú segir hann, at honum líst vel á hana ok ætlar víst, at hún skyli með honum fara. Þá kvað hún eigi svá vera mega. Þá kvaðst hann vilja, at hún væri þar um nótt á skipi.

Hún segir, at eigi skal þat vera, fyrr en hann kemr heim ór þeiri ferð, sem hann hafði ætlat, „ok má vera, at þá sýnist yðr annat.“

Þá kallar Ragnarr á féhirði sinn ok bað hann taka serk þann, er Þóra hefir átt ok var allr gullsaumaðr, ok færa sér. Þá býðr Ragnarr Kráku á þá lund:

„Viltu þenna þiggja,

er Þóra hjörtr átti,

serk við silfr of merkðan;

sama allvel þér klæði;

fóru hendr hvítar

hennar um þessar gervar;

sú var buðlungi bragna

blíðum þekk til dauða.“

Kráka kvað á móti:

„Þorik eigi þann þiggja,

er Þóra hjörtr átti,

serk við silfd of merkðan;

sama ælig mér klæði;

því em ek Kráka kölluð,

í kolsvörtum váðum,

at ek hefi grjót of gengit

ok geitr með sjá reknar.“

„Ok vil ek víst eigi taka við serknum,“ segir hún. „Vil ek ekki í skraut búast, meðan ek em hjá karli. Kann vera, at yðr lítist betr á mik, ef ek búumst betr, ok vil ek nú fara heim. En þá máttu gera menn eptir mér, ef þér er þá samt í hug ok vilir þú, at ek fara með þér.“

Ragnarr segir, at eigi mun hugr hans skipast, ok ferr hún heim. En þeir fóru, sem þeir höfðu ætlat, þegar þeim gaf byr, ok lý kr hann sínum erendum, eptir því sem hann hafði ætlat. Ok er hann ferr aptr, kemr hann sér í ina sömu höfn, sem hann hafði fyrr haft, þá er Kráka kom til hans. Ok þat it sama kveld sendir hann menn á fund hennar at segja orð Ragnars, at hún færi nú alfari. En hún segir, at hún mun eigi fara fyrr en um morgininn. Ríss Kráka upp snemma ok gengr til rekkju þeira karls ok kerlingar ok spyrr, hvárt þau vaki. Þau kváðust vaka ok spurðu, hvat hún vildi.

En hún segir, at hún ætlaði á brott ok vera þar ekki lengr. „En ek veit, at þit drápuð Heimi, fóstra minn, ok á ek engum manni verra at launa en ykkr. Ok fyrir þá sök vil ek ykkr ekki illt gera láta, at ek hefi lengi með ykkr verit, en nú vil ek þat um mæla, at annarr dagr sé ykkr öðrum verri, er yfir ykkr kemr, en inn síðasti verstr, ok munu vér nú skilja.“

Þá gengr hún leiðar sinnar til skipa, ok er þar vel við henni tekit. Gefr þeim vel veðr.

Þann aptan inn sama, er menn skulu rekkja undir sér, þá segir Ragnarr, at hann vill, at þau Kráka hvíli bæði saman.

Hún segir, at eigi mátti svá vera, „ok vil ek, at þú drekkir brúðlaup til mín, þá er þú kemr í ríki þitt, ok þykki mér þat mín virðing sem þín ok okkarrá erfingja, ef vit eigum nokkura.

Hann veitti henni sína bæn, ok ferst þeim vel. Kemr Ragnarr nú heim í land sitt, ok er dýrlig veisla búin í mót honum, ok nú er bæði drukkit fagnaðaröl í móti honum ok brúðlaup hans. Ok inn fyrsta aptan, er þau koma í eina rekkju, vill Ragnarr eiga hjúskaparfar við konu sína, en hún biðst undan, því at hún segir, at á baki mundi bera nokkut, ef hún réði eigi. Ragnarr kvaðst ekki trúa mundu á þat, kvað þau ekki framvís karl ok kerlingu. Hann spurði, hvé lengi svá skyldi vera. Þá kvað hún:

„Þrjár vit skulum þessar,

ok þó saman, byggja

hvárt sér nætr í höllu,

áðr heilug goð blótim;

þá munut mein á mínum

megi til löng of verða;

heldr ert bráðr at byrja

þann, er bein hefir engi.“

Ok þó hún kvæði þetta, gaf Ragnarr at því engan gaum ok brá á sitt ráð.