Íslenzkar þjóðsögur og æfintýri/Galdrasögur/Bindingin
Einu sinni sendi séra Hálfdan suður í Tjarnir og bað kerlinguna að ljá sér mann til heybindings. Fór þá kerlingin sjálf út eftir. Þegar hún kom út eftir þókti presti hún ekki sem líklegastur liðsmaður og hafði orð á því við hana hvort hún hefði ekki getað sent neinn annan. „Taktu þá ekki ómannlegar við en ég bind,“ sagði kerlingin. Baggasæti var um allan völlinn á Felli. Fór þá prestur að fjóstóftinni, en kerlingin fór út á völl. Gengur hún þá að hverri sátunni af annari, potar undir hana mannsrifi og segir: „Upp, upp sáta og heim í tóft.“ Sumir segja hún hafi látið ósýnilegar hendur binda sáturnar og svo potað rifinu undir baggana. En hvort sem heldur var, þá fór hver sáta eða baggi þegar á loft og heim í tóft. Þóktist prestur aldrei hafa komið í jafnkrappan dans eins og taka við og hlaða úr heyinu. Gekk svo til nóns. Þá var búið allt sætið af vellinum. Kom þá kerling heim að tóftinni. Er prestur þá að hlaða úr seinustu sátunni. „Þókti þér ekki bindingin ganga fullvel?“ segir kerling. „Ekki lasta ég það,“ segir prestur, „en vel hafði ég undan að taka við.“ – „Já, þér var það nú ekki þakkandi,“ segir hún, „því þú hafðir alltaf einum fleira en ég að hjálpa þér.“