Bárðar saga Snæfellsáss/20
Gestur lét fara til að brjóta hauginn um daginn. Að kveldi höfðu þeir brotið glugg á hauginn með atgangi prests en um morguninn var hann gróinn sem áður. Brutu þeir dag annan en að morgni var sem fyrr.
Þá vildi prestur vaka í haugbrotinu. Sat hann þar alla nóttina og hafði hjá sér vígt vatn og róðukross.
Og er á leið að miðri nótt sá hann Raknar og var hann fagurbúinn. Hann bað prest fara með sér og kveðst góða skyldu hans ferð gera „og er hér hringur er eg vil gefa þér og men.“
Öngu svarar prestur og sat kyrr sem áður. Mörg fádæmi sýndust honum bæði tröll og óvættir, fjándur og fjölkunnigar þjóðir. Sumir blíðkuðu hann en sumir ógnuðu honum að hann skyldi þá heldur burtu ganga en áður. Þar þóttist hann sjá frændur sína og vini, jafnvel Ólaf konung með hirð sinni og bað hann með sér fara. Sá hann og að Gestur og hans félagar bjuggust og ætluðu í burt og kölluðu að Jósteinn prestur skyldi fylgja þeim og flýta sér í burt. Ekki gaf prestur um þetta og hvað undrum sem hann sá eða hversu ólmlega þessir fjándur létu þá komu þeir þó aldrei nær presti sakir vatns þess er hann stökkti.
Í móti degi hurfu þessi undur öll af. Kom Gestur þá og hans menn til haugsins. Ekki sáu þeir presti brugðið um nokkuð.
Þá létu þeir Gest síga í hauginn en prestur og aðrir menn héldu festi. Fimmtigi faðma var niður á haugsgólfið. Vafið hafði Gestur sig með dúkinum konungsnaut en gyrt sig með saxinu. Kertið hafði hann í hendi og kveiktist það þegar hann kom niður. Gestur sá nú víða um hauginn. Hann sér skipið Slóðann og í fimm hundruð manna. Það skip hafði svo stórt verið að það var eigi fært við færri menn. Þau voru kölluð jafnstór og Gnoðinn er Ásmundur stýrði. Gestur gekk þá upp í skipið. Sá hann að þeir voru allir búnir til uppstöðu áður en kertisljósið kom yfir þá og þá gátu þeir hvergi hrært sig og blöskruðu augunum og blésu nösunum. Gestur hjó af þeim öllum höfuð með saxinu og beit það sem í vatn brygði. Rændi hann drekann öllu skrúði og lét upp draga.
Síðan leitaði hann Raknars. Fann hann þá niðurgang í jörð. Þar sá hann Raknar sitja á stóli. Furðu var hann illilegur að sjá. Bæði var þar fúlt og kalt. Kistill stóð undir fótum hans fullur af fé. Men hafði hann á hálsi sér harðla glæsilegt og digran gullhring á hendi. Í brynju var hann og hafði hjálm á höfði og sverð í hendi. Gestur gekk að Raknari en kvaddi hann virðulegri konungskveðju en Raknar hneigði honum á móti.
Gestur mælti: „Bæði er að þú ert frægur enda þykir mér þú alltíturlegur vera að sjá. Hefi eg langan veg sótt þig heim. Muntu mig og góð erindislaun láta hafa og gef mér gripuna þá hina góðu er þú átt. Skal eg þá víða þína risnu bera.“
Raknar veik þá að honum höfðinu með hjálminum. Tók Gestur hann og því næst færði Gestur hann úr brynjunni og var Raknar hinn auðveldasti. Alla gripuna hafði hann af Raknari nema sverðið því að þá er Gestur tók til þess spratt Raknar upp og rann á Gest. Hvortgi fann þá á honum að hann væri gamall né stirður. Þá var og albrunnið kertið konungsnautur. Trylltist Raknar svo að Gestur varð allur forviða fyrir. Þóttist Gestur þá sjá vísan dauða sinn. Upp stóðu og allir þeir sem í skipinu voru. Nógt þótti Gesti þá um vera. Kallaði hann þá á Bárð föður sinn og litlu síðar kom hann og orkaði Bárður öngu. Færðu þeir hinir dauðu hann í reikuð svo hann náði hvergi í nánd að koma. Þá hét Gestur á þann er skapað hafði himinn og jörð að taka við trú þeirri er Ólafur konungur boðaði ef hann kæmist í burtu lífs úr hauginum. Fast herti Gestur þá á Ólaf konung ef hann mætti meira en sjálfum sér þá skyldi hann duga honum. Eftir það sá Gestur Ólaf konung koma í hauginn með ljósi miklu. Við þá sýn brá Raknari svo að úr honum dró afl allt. Þá gekk Gestur svo fast að að Raknar féll á bak aftur með tilstilli Ólafs konungs. Þá hjó Gestur höfuð af Raknari og lagði það við þjó honum. Allir hinir dauðu settust niður við komu Ólafs konungs hver í sitt rúm. Að þessu starfi enduðu hvarf Ólafur konungur að sýn frá Gesti.