Bárðar saga Snæfellsáss/3
Maður er nefndur Bárður Heyangurs-Bjarnarson, háleyskur að ætt. Þeir lögðu lag sitt nafnar og urðu á það sáttir að leita Íslands því þaðan voru sagðir landakostir góðir enda sagði Bárður Dumbsson sér hafa svo drauma gengið að hann muni á Íslandi sinn aldur ala. Stýrði sínu skipi hvor þeirra og vel þrjátíu menn með hvorum.
Á skipi með Bárði var Herþrúður kona hans og dætur hans allar. Þar var mestur virðingarmaður annar en Bárður Þorkell Rauðfeldsson, bróðir Bárðar Dumbssonar. Þar var og á skipinu mikill bóndi er Skjöldur hét, háleyskur að ætt, og kona hans er Gróa hét. Þau voru mjög ósamþykk að skapsmunum. Var og á skipi sá maður er Svalur hét og Þúfa kona hans. Þau voru trylld mjög bæði, óhæg og að öllu illa fallin. Þar voru á ambáttir tvær. Hét önnur Kneif en önnur Skinnbrók og sveinn einn ungur er Þorkell hét og var kallaður skinnvefja. Hann var manni firnari en systrungur við Bárð að frændsemi og hafðir verið fæddur upp fyrir norðan Dumbshaf. Þar var illt til vaðmála og var sveinninn vafinn í selaskinnum til skjóls og hafði það fyrir reifa og því var hann kallaður Þorkell skinnvefja. Hann var þá frumvaxta er hér var komið sögunni. Hann var hár maður og mjór og langt upp klofinn, handsíður og liðaljótur og hafði mjóva fingur og langa, Þunnleitur og langleitur, lágu hátt kinnarbeinin, tannber og tannljótur, úteygður og munnvíður, hálslangur og höfuðmikill, herðalítill og miðdigur, fæturnir langir og mjóvir. Frár var hann og fimur við hvaðvetna, örúðigur og erjusamur og hollur um hvaðvetna þeim er hann þjónaði. Þar var og skipmaður með Bárði sá er Þórir hét, mikilhæfur og rammur að afli. Hann var Knarrarson Jökulssonar Bjarnarsonar hins suðureyska. Með Bárði var og Ingjaldur Alfarinsson Valasonar, bróðir Hómkels, föður Ketilríðar er Víglundur orti flestar vísur um. Margir menn aðrir voru á skipi með Bárði þó hér séu eigi nefndir.
En þegar þeir nafnar voru burt búnir létu þeir í haf og höfður harða útivist og voru í sjó hálft hundrað dægra og komu sunnan að landinu og héldu vestarlega. Þeir sjá þá fjall eitt mikið og lukt allt ofan með jöklum. Það kölluðu þeir Snjófell en nesið kölluðu þeir Snjófellsnes. Þar fyrir nesinu skildi með þeim nöfnum. Hélt Bárður Heyangursson vestur fyrir landið og svo í norður og var hann enn úti í hálft hundrað dægur í annað sinn og kom loks í Skjálfandafljótsós og nam Bárðardal allan upp frá Villikálfsborgará og Eyjardalsá og bjó á Lundarbrekku um hríð.
Þá þótti honum landviðri betri en hafviðri og meinti af því löndin betri fyrir sunnan heiðar og sendi syni sína suður um gói og fundu þeir þá góibeitla og annan gróður. Fór þá annar aftur en annar varð eftir. Þá gerði Bárður kjálka hverju kvikindi því er gengt var og lét hvað draga sitt fóður og fjárhlut. Hann fór Vonarskarð. Það heitir nú Bárðargata. Hann nam síðan Fljótshverfi og bjó að Gnúpum og var kallaður þaðan af Gnúpa-Bárður.
Hann átti mörg börn. Hans son var Sigmundur, faðir Þorsteins er átti Æsu, dóttur Hrólfs rauðskeggs. Þeirra dóttir var Þórunn er átti Þorkell leifur og var þeirra son Þorgeir Ljósvetningagoði. Annar son þeirra Bárðar og Herþrúðar var Þorsteinn, faðir Þóris er var á Fitjum með Hákoni konungi og skar rauf á húð og hafði það fyrir hlíf. Því var hann leðurháls kallaður. Hann átti Fjörleifu Eyvindardóttur. Þeirra synir voru Hávarður á Fellsmúla og Hrólfur á Mývatni og Ketill í Húsavík, Vémundur kögur er átti Halldóru, dóttir Þorkels svarta, og Áskell og Háls. Hann bjó á Helgastöðum.