vígði biskup eldinn áðr þeir æði, ok brunnu þeir þá mjök; eptir þat gengu menn at þeim ok drápu þá, ok voru þeir færðir á fjall upp, hjá gilinu, því heitir þar Haukagil síðan. Eptir þat lèt Þorkell krafla primsignast, en margir voru skírðir þeir er við þenna atburð voru. Þeir Þorvaldr ok biskup fóru í Vestfirðínga fjórðúng at boða trú; þeir komu í Hvamm um alþíngi til Þórarins fýlsennis[1], og var hann þá á þíngi, en Friðgerðr kona hans var heima, ok sun þeirra Skeggi. Þorvaldr talaði þar trú fyri mönnum, en Friðgerðr var meðan í hofinu, ok blótaði, ok heyrði hvárt þeirra orð annars, en sveinninn Skeggi hló at þeim. Þá kvað Þorvaldr þetta:
Fór ek með dóm inn dýra,
drengr lýddi mèr engi,
gátum háð at hreyti
hlautteins, goða sveini;
en við enga svinnu
aldin rýgr við skáldi,
þá kreppi guð gyðju!
gall um heiðnum stalla.[2]
Ekki lètu menn skírast af þeirra orðum í Vestfirðínga fjórðúngi, svá at menn viti þat, en í Norðlendínga fjórðúngi höfnuðu margir menn blótum, ok brutu skurðguð sín, en sumir vildu ei gjalda hoftolla.
Frá Þorvarði.
3. Þorvarðr Spakböðvarssun lèt gera kirkju á bæ sínum í Ási; þat líkaði mönnum stórilla, þeim er heiðnir voru. Maðr hèt Klaufi, sun Þorvalds Refssunar frá Barði; hann var höfðíngi; honum líkar þetta stórilla við Þorvarð, ok fór hann at finna Arngeir, bróður Þorvarðs, ok bauð honum kost á, hvârt
- ↑ Þórarinn fýlsenni var son Þórðar gellis, og átti Friðgerði, dóttur Höfða-Þórðar.
- ↑ Vísu þessa má þannig færa til máls: Ek fór með dóminn dýra; engi drengr lýddi (hlýddi) mèr; [vèr]) gátim háð at sveini goða, hreyti hlautteins [þ. e. Skeggja; sonr goðans, blótmaðrinn — hlautteins hreytir — hæddi oss]; en aldin rýgr gall um heiðnum stalla við skáldi við enga svinnu [þ. e. en hin gamla blótkonan jafnkýtti skáldinu (mèr) harðla ósvinnlega við fórnarstall goðanna]. Guð kreppi þá gyðju! [kvelji þá hofgyðju eða blótkonu]. — Vísan er nokkuð öðruvísi í Fornm. s. i, 267; sbr. Þátt af Þorvaldi víðförla hèr á eptir.
