Þángbrandr svarar: „hann er settr til þers at fara mót sálum kristinna manna”. Síðan sagði Þángbrandr mart frá dýrð guðs engla. Hallr mælti: „voldugr man sá, er þersir englar þjóna”. Þángbrandr segir: „guð gefr þèr þersa skilníng”. — Hallr sagði um kveldit hjúnum sínum: „á morgin halda þeir Þángbrandr heilagt guði sínum, ok nú vil ek at þér njótið þers, ok skulu þèr ekki vinna á morgin, ok skulu vèr nú gánga at sjá athœfi kristinna manna”. Um morgininn veitti Þángbrandr tíðir í tjaldi sínu, en Hallr gekk, ok hjún hans, at sjá athœfi þeirra, ok heyrðu klokkna ljóð, ok kendu ilm af reykelsi, ok sá menn skrýdda guðvef ok purpura. Hallr spurði hjún sín, hversu þeim þóknaðist athœfi kristinna manna, en þau létu vel yfir. Hallr var skírðr laugardaginn fyri páska[1], ok hjún hans öll, þar í ánni; hon er síðan köllut Þvottá.
Um[2] sumarit reið Þángbrandr til alþíngis með Halli, en er þeir komu í Skógahverfi, þá kaupa heiðnir menn at þeim manni er Galdra-Hèðinn hèt, at hann felldi jörð undir Þángbrandi. Þann dag er þeir riðu or Kirkjubœ frá Surts Ásbjarnarsunar, Ketils sunar hins fíflska, — þeir voru allir skírðir lángfeðgar, — þá fèll hestr Þángbrands í jörð niðr, en hann ljóp af baki, ok stóð á bakkanum heill. Þángbrandr skírði marga menn í för þeirri: Gizur hinn hvíta ok Hall í Haukadal, hann var þá þrèvetr, ok Hjalta Skeggjasun. Þángbrandr flutti sköruliga guðs eyrindi á þíngi, ok tóku þá margir menn við trú í Sunnlendínga fjórðúngi ok Norðlendínga fjórðúngi. Hann fór eptir þíngit, ok ætlaði hit eystra til Eyjafjarðar. Hann skírði marga menn í Þángbrandslœk í Eyfarfirði, ok at Mývatni í Þángbrandspolli, en eigi náði hann lengra fram at fara en til Skjálfandafljóts, fyri ríki Eyfirðínga, hvarf hann þá aptr í Austfjörðu ok kendi þar trú. Þánghrandr fór hit syðra þaðan vestr.
Víg Skeggbjarnar.
8. En þá er Þángbrandr kendi trú fyri mönnum á Íslandi, tóku margir menn þat til, at níða hann; þat gerði Þorvaldr hinn veili, er bjó í Vík í Grímsnesi; hann orti um Þángbrand, ok hann kvað þersa vísu lil Úlfs skálds:
