—14—
64. Lángt frá þannig ljónsinnan, lítur af gøtu breidri, veidimanninn vopnadan, voga ad sínu hreidri.
65. Hennar reidin svellur sár, svo vill hreysti reyna,øskrar,freydir,hristir hár, hrømmum kreistir steina.
66. Ecki hlítir hlaupi mann, hún er frá sem tundur, rífur, slítur, hremmir hann, hjartad táir sundur.
67. Sína únga sídan mód, sig í kríngum vefur, hennar túnga, er hylur blód, hjúkrun þessum géfur.
68. Þar sem blódug báladist, í brjósti heiptin strída, á nú módur ástin vist, innilega blída.
69. Pompíll fimur leid um lód, med ljúfa byrdi hvatar, af hans limum lekur blód, litud verdur gata.
70. Hofi gétur helgu nád , há-altarid vidur, nidursetur sørfa lád, og Seres vernda bidur.
71. Frá sér unda líka ljá, lagdi sverda Haudur, þadan skundar fetin fá, og fellur nidur daudur.
72. Høfud-Prestur Tullur tród, til og finnur brúdi, þar vid mestu harma hljód, hjartad sorgin gnúdi.
73. Hørmúng alla í einu bar, eingar bjargir skína, yfirfalla fædíngar-feiknir hana og pína.
