Brennu-Njáls saga/59
Nú spyr Gunnar lát Höskuldar mágs síns. Fám nóttum síðar varð léttari Þorgerður að Grjótá, dóttir Hallgerðar en kona Þráins, og kom þar til sveinbarn. Sendi hún þá mann til móður sinnar og bað hana ráða fyrir hvort heita skyldi eftir Glúmi föður hennar eða eftir Höskuldi móðurföður hennar. Hún bað að Höskuldur skyldi heita. Var þá það nafn gefið sveininum.
Gunnar og Hallgerður áttu tvo sonu. Hét annar Högni en annar Grani. Högni var maður gervilegur og hljóðlyndur, tortryggur og sannorður.
Nú ríða menn til hestavígs og er þar komið fjölmenni mikið. Var þar Gunnar og bræður hans og Sigfússynir, Njáll og synir hans allir. Þar var kominn Starkaður og synir hans, Egill og hans synir. Þeir ræddu til Gunnars að þeir mundu saman leiða hrossin. Gunnar svaraði að það væri vel.
Skarphéðinn mælti: „Vilt þú að eg keyri hest þinn Gunnar frændi?“
„Eigi vil eg það,“ segir Gunnar.
„Hér er þó betur á komið,“ segir Skarphéðinn. „Vér erum hvorirtveggju hávaðamenn.“
„Þér munuð fátt mæla,“ segir Gunnar, „eða gera áður en yður munu vandræði af standa en hér mun verða um seinna þó að allt komi fyrir eitt.“
Síðan voru hrossin saman leidd. Gunnar bjó sig að keyra en Skarphéðinn leiddi fram hestinn. Gunnar var í rauðum kyrtli og hafði digurt silfurbelti um sig og hestastaf mikinn í hendi. Síðan rennast að hestarnir og bítast lengi svo að ekki þurfti á að taka og var það hið mesta gaman.
Þá báru þeir saman ráð sitt, Þorgeir og Kolur, að þeir mundu hrinda hesti sínum þá er á rynnust hestarnir og vita ef Gunnar félli fyrir. Nú rennast á hestarnir og hlaupa þeir Þorgeir og Kolur þegar á lend hesti sínum og hrinda sem þeir mega. Gunnar hrindir nú og sínum hesti í móti og verður þar skjótur atburður, sá að þeir Þorgeir féllu báðir á bak aftur og hesturinn á þá ofan. Þeir spretta upp skjótt og hlaupa að Gunnari. Gunnar varpar sér undan og þrífur Kol og kastar honum á völlinn svo að hann liggur í óviti. Þorgeir Starkaðarson laust hest Gunnars svo að út hljóp augað. Gunnar laust Þorgeir með stafnum. Fellur Þorgeir í óvit.
En Gunnar gengur til hests síns og mælti við Kolskegg: „Högg þú hestinn. Ekki skal hann lifa við örkuml.“
Kolskeggur hjó höfuð af hestinum. Þá komst á fætur Þorgeir og tók vopn sín og vildi að Gunnari en það varð stöðvað og varð þröng mikil.
Skarphéðinn mælti: „Leiðist mér þóf þetta og er miklu drengilegra að menn vegist með vopnum.“
Gunnar var kyrr svo að honum hélt einn maður og mælti ekki orð það er áfátt væri. Njáll mælti að þeir skyldu sættast og setja grið. Þorgeir kvaðst hvorki vildu selja grið né taka, kvaðst heldur vilja Gunnar dauðan fyrir höggið.
Kolskeggur mælti: „Fastara hefir Gunnar staðið en hann hafi fallið fyrir orðum einum og mun enn svo.“
Nú ríða menn af hestaþingi hver til síns heima. Veita þeir Gunnari engar aðfarar. Liðu svo þau misseri.
Á þingi um sumarið fann Gunnar Ólaf pá mág sinn og bauð Ólafur honum heim en bað hann þó vera varan um sig „því að þeir munu gera þér slíkt illt er þeir mega og far þú fjölmennur jafnan.“
Ólafur réð honum mörg heilræði og mæltu þeir til hinnar mestu vináttu með sér.