Guðmundar saga Arasonar/13
Svo gekk á loft mildi ok manndýrð síra Guðmundar, at sauðir guðs af ýmissum héruðum fóru ok fluttust hann at finna ok at gera skriftamál fyrir honum sem inum mjúkasta feðr. Var í því mest megn móti jólum ok páskum, jafnvel þótt hann færi veg sinn, sem hann sæti heima. En því leiddust margir til hans, at hann var veikdóminum svo víkjanligr, at allr flaut í vorkynnd. Væri mjök kalt á vetrum, skriftaði hann fólki í stofu heitri eða laugarhúsi.
Héðan gengr þat af, at svo berr til einn tíma um hávetri, sem hann gerir sinn veg, at hann gistir einn bónda, at þar er fólk komit ok sitr fyrir Guðmundi presti. Dvaldist hann þar næsta dag ok heyrir játning manna í stofu lítilli, því at frer var hart úti. Hafði hann í sömu stofu klæðzt um morguninn ok þvegist. Stóð þar eftir laugin annan veg í pallinum. Af húsbónda er þat at greina, at hann hélt fyrir bæði augu með svo ströngum augnaverk, at hann fekk nauðuliga borit. Hann sami reikar með sinni eymd um bæinn ok síðan í þá litlu stofu, er síra Guðmundr sat fyrir, ok sem gjarnt er þess háttar krankdómi, hefir hann hendr fyrir sér, hvar sitja mætti. Ok er hann finnr munnlaug með vatn á pallinum, þykkist hann vita, at þar í mun síra Guðmundr þvegizt hafa. Hann vætir þá augun bæði ok alla ásjónina í því sama vatni ok fekk þar í mót þau starfalaun, at hann er í stað albættr maðr svo framt, at aldri síðan fekk hann augnaverk á alla sína daga.
Svo segir Einarr Gilsson:
- Móð fekk hreytir hríðar
- hjörteins í brásteinum.
- Ófeigr hlaut augum
- undrlaust í stað blunda.
- Varð af handlaug hirðis
- hreins dýrligra greina
- hlátrar hellis Gauta
- heil brúna röf deilis.