Heimskringla/Ólafs saga helga/177
Synir Erlings voru sumir norður í Þrándheimi með Hákoni jarli en sumir norður á Hörðalandi, sumir inn í fjörðum og voru þeir þar í liðsafnaði.
En er spurðist fall Erlings þá fylgdi þeirri sögu útboð austan um Agðir og um Rogaland og Hörðaland. Var þar her boðið út og var það hið mesta fjölmenni og fór her sá með sonum Erlings norður eftir Ólafi konungi.
Þá er Ólafur konungur fór frá bardaga þeirra Erlings sigldi hann norður um sund og var þá dagur mjög liðinn. Svo segja menn að hann orti þá vísu þessa:
- Lítt mun halr hinn hvíti,
- hrafn etr af ná getnum,
- vér unnum gný Gunnar,
- glaðr í nótt á Jaðri.
- Svo hefir öllungis illa,
- eg gekk reiðr um skeiðar,
- jörð veldr manna morði,
- mitt rán getið hánum.
Fór konungur síðan norður með landi með lið sitt. Hann spurði allt hið sanna um búandasafnað. Þar voru þá með Ólafi konungi margir lendir menn. Þar voru þeir allir Árnasynir.
Þess getur Bjarni Gullbrárskáld í kvæði því er hann orti um Kálf Árnason:
- Vastu, þar er vígs bað kosta
- vopndjarfr Haralds arfi,
- kynnist kapp þitt mönnum,
- Kálfr, við Bókn austr sjálfa.
- Gátuð Gríðar sóta
- góleg föng til jóla.
- Kenndr varstu fyrst á fundi
- flettugrjóts og spjóta.
- Öld fékk illt úr deildum.
- Erlingr var þar finginn.
- Óðu blökk í blóði
- borð fyr Útstein norðan.
- Ljós er raun að ræsir
- ráðinn varð frá láði.
- Lagðist land und Egða.
- Lið þeira frá eg meira.
Fór Ólafur konungur til þess er hann kom norður um Stað og lagði til Hereyja og spurði þar þau tíðindi að Hákon jarl hafði lið mikið í Þrándheimi. Síðan leitaði konungur ráðs við lið sitt.
Kálfur Árnason eggjaði mjög að sækja til Þrándheims og berjast við Hákon jarl þótt liðsmunur væri mikill. Því ráði fylgdu margir aðrir en sumir löttu. Var þá skotið til úrskurðar konungs.