Heimskringla/Ólafs saga helga/219
Lendir menn þeir er þar voru saman komnir áttu stefnu og tal sitt og ræðu og skipuðu þá til hversu fylkja skyldi eða hver höfðingi skyldi vera fyrir liðinu.
Þá mælti Kálfur Árnason að Hárekur úr Þjóttu væri best til felldur að gerast höfuðsmaður fyrir her þessum „því að hann er kominn af ætt Haralds hins hárfagra. Hefir konungur á honum allþungan hug fyrir sakir vígs Grankels og mun hann sitja fyrir hinum mestum afarkostum ef Ólafur kemst til ríkis. Er Hárekur reyndur mjög í orustum og maður metnaðargjarn.“
Hárekur svarar að þeir menn væru til þess betur fallnir er þá voru á léttasta aldri. „En eg em nú,“ segir hann, „maður gamall og hrumur og ekki vel til orustu fær. Er og frændsemi með okkur Ólafi konungi en þótt hann virði lítils það við mig þá samir mér þó eigi að ganga framar í þenna ófrið móti honum en einnhver annarra í vorum flokki. Ertu Þórir vel til fallinn að vera höfuðsmaður að halda bardaga við Ólaf konung. Eru þar og ærnar sakir til. Bæði áttu honum að hefna frændaláts og þess er hann rak þig útlaga af eignum þínum öllum. Hefir þú og því heitið Knúti konungi og svo frændum þínum að hefna Ásbjarnar. Eða ætlar þú að betra færi muni gefast við Ólaf en svo sem nú er að hefna þeirrar svívirðingar allrar saman?“
Þórir svarar máli hans: „Ekki ber eg traust til að bera merki í móti Ólafi konungi eða gerast höfðingi fyrir liði þessu. Hafa Þrændir hér mannmúg mestan. Kann eg stórlæti þeirra að þeir munu ekki mér vilja hlýða eða öðrum háleyskum manni. En ekki mun þurfa að minna mig á sakir þær er eg á að gjalda Ólafi. Man eg það mannlát er Ólafur hefir af lífi tekið fjóra menn og alla göfga að metorðum og að kynferðum: Ásbjörn bróðurson minn, Þóri og Grjótgarð systursonu mína og föður þeirra Ölvi og em eg hvers þeirra skyldur að hefna. Nú er það frá mér að segja að eg hefi valið til af húskörlum mínum menn ellefu, þá er snarpastir eru, og ætla eg það að vér skulum ekki við aðra meta að skipta höggum við Ólaf ef vér komumst í færi um það.“