Heimskringla/Haralds saga Sigurðarsonar/32

by Snorri Sturluson

Haraldur konungur Sigurðarson tók konungdóm yfir öllum Noregi eftir andlát Magnúss konungs Ólafssonar. En er hann hafði ráðið Noregi einn vetur og er að vori kom þá bauð hann leiðangri út af öllu landi, hálfum almenningi að liði og skipum, og hélt suður til Jótlands. Hann herjaði um sumarið víða og brenndi og lagði í Goðnarfjörð.

Þá orti Haraldur konungur þetta:

Látum vér, meðan lirlar

líneik veri sínum,

Gerðr, í Goðnarfirði,

galdrs, akkeri halda.

Þá mælti hann til Þjóðólfs skálds, bað hann þar við yrkja.

Hann kvað:

Sumar annað skal sunnar,

segi eg eina spá, fleini,

vér aukum kaf króki,

kaldnefr furu halda.

Til þess vísar Bölverkur í sinni drápu að Haraldur fór hið næsta sumar eftir andlát Magnúss konungs til Danmerkur:

Leiðangr bjóstu af láði,

lögr gekk um skip, fögru,

gjálfrstóðum reistu græði

glæstum, ár hið næsta.

Skokkr lá dýr á dökkri,

Danir váru þá, báru,

skeiðr sá her fyr hauðri

hlaðnar, illa staðnir.

Þá brenndu þeir bæ Þorkels geysu. Hann var höfðingi mikill. Voru þá leiddar dætur hans bundnar til skipa. Þær höfðu gert spott mikið áður um veturinn, um það að Haraldur konungur mundi fara til Danmerkur með herskipum. Þær skáru úr osti akkeri og sögðu að slík mundu vel mega halda skipum Noregskonungs.

Þá var þetta kveðið:

Skáru jast úr osti

eybaugs Dana meyjar,

það angraði þengil,

þing, akkerishringa.

Nú sér mörg í morgun

mær, hlær að því færi,

ernan krók úr járni

allvalds skipum halda.

Svo segja menn að njósnarmaður mælti, sá er séð hafði flota Haralds konungs, við dætur Þorkels geysu: „Það sögðuð þér Geysudætur að Haraldur mundi eigi koma til Danmarkar.“

Dótta svaraði: „Svo var í gjárna.“

Þorkell leysti út dætur sínar með ógrynni fjár.

Svo segir Grani:

Lét aldregi úti

ósvífr Kraka drífu

Hlökk í harða þjokkum

Hornskógi brá þorna.

Fila drottinn rak flótta

fjanda grams til strandar.

Auð varð út að reiða

allskjótt faðir Dóttu.

Haraldur konungur herjaði allt þetta sumar Danaveldi og fékk ógrynni fjár en ekki varð hann ílendur á því sumri í Danmörk, fór aftur um haustið til Noregs og var þar um veturinn.