Heimskringla/Haralds saga Sigurðarsonar/71
Þann vetur fóru boð og sendimenn milli Noregs og Danmerkur og var það í bundið að hvorirtveggju, Norðmenn og Danir, vildu gera frið milli sín og sætt og báðu konunga til þess og fóru þær orðsendingar heldur líklega til sætta. Og kom svo að lyktum að sættarfundur var stefndur í Elfi milli Haralds konungs og Sveins konungs.
En er vorar safnar hvortveggi konunga liði miklu og skipum til þessarar ferðar og segir skáldið í einum flokki frá ferð þeirra:
- Norðr lykr gramr, sá er gerðir
- grund, frá Eyrarsundi,
- hrafngælir sparn hæli
- höfn, langskipa stöfnum.
- Rista gulli glæstir
- gjálfr, en hlýður skjálfa,
- hvasst und her fyr vestan
- Hallandi fram brandar.
- Gerðir oft fyr jörðu
- eiðfastr Haraldr skeiðum.
- Sveinn sker og til annars
- eysund konungsfundar.
- Út hefra lið lítið
- lofsnjallr Dana allra,
- hinn er hvern vog sunnan,
- hrafngrennir, lykr stöfnum.
Hér segir það að konungar þessir halda stefnulag það er gert var milli þeirra og koma þeir báðir til landamæris svo sem hér segir:
- Sýstuð suðr þar er æstu,
- snjallr gramr, Danir allir.
- Enn sér eigi minni
- efni mæltrar stefnu.
- Sveinn tekr norðr að nenna
- nær til landamæris,
- varð fyr víðri jörðu
- vindsamt, Harald finna.
En er konungarnir fundust tóku menn að ræða um sættir konunganna. En þegar það var í munni haft þá kærðu margir skaða sinn er fengið höfðu af hernaði, rán og mannalát. Var það langa hríð svo sem hér segir:
- Telja hátt er hittast,
- hvartveggja mjög, seggir,
- orð þau er angra fyrða
- allmjög, bændr snjallir.
- Láta þeir, er þræta,
- þegnar, allt í gegnum,
- svellr ofrhugi jöfrum,
- eigi brátt við sáttum.
- Ofreiði verðr jöfra
- allhætt ef skal sættast.
- Menn, þeir er miðla kunna,
- mál öll vega í skálum.
- Dugir siklingum segja
- slíkt allt er her líkar.
- Veldr ef verr skulu höldar
- vilji grandar því, skiljast.
Síðan áttu hlut í hinir bestu menn og þeir er vitrastir voru. Gekk þá saman sætt konunga með þeim hætti að Haraldur skyldi hafa Noreg en Sveinn Danmörk til þess landamæris sem að fornu hafði verið milli Noregs og Danmerkur. Skyldu hvorigir öðrum bæta. Skyldi þar hernaður leggjast sem hafist hafði en sá hafa happ er hlotið hafði. Sá friður skyldi standa meðan þeir væru konungar. Sú sætt var eiðum bundin. Síðan seldust konungarnir gíslar svo sem hér segir:
- Hitt hefi eg heyrt að setti
- Haraldr og Sveinn við meinum,
- guð sýslir það, gísla
- glaðr hvortveggi öðrum.
- Þeir haldi svo særum,
- sátt laukst þar með váttum,
- og öllum frið fullum,
- ferð að hvorgi skerði.
Haraldur konungur hélt liði sínu norður í Noreg en Sveinn konungur fór suður til Danmarkar.